In een bomvol, volledig uitverkocht Concertgebouw in Amsterdam werd gistermiddag Verdi’s populaire opera Nabucco in concertvorm opgevoerd, ter gelegenheid van het 60-jarig bestaan van het Amsterdam Opera Koor. De acht voortreffelijke solisten en het verrassende koor oogstten een uitbundig applaus, schrijft lezer Hans van Verseveld.

Niks bijzonders zult u zeggen, een uitvoering van Nabucco. Maar daar kunnen we toch wel enige kanttekeningen bij plaatsen. Nabucco zal dankzij het onvermijdelijke slavenkoor tot in lengte van dagen populair blijven, maar verder laat de opera het bij het grote publiek toch altijd een beetje afweten.

Het werk is vooral geliefd bij amateurkoren, die graag dat slavenkoor zingen, maar de rest van de opera voor het gemak maar even overslaan. Absoluut niet terecht, zo bewees het jubilerende Amsterdams Opera Koor op deze koude zondagmiddag in het Concertgebouw.

Het grote openingskoor gevolgd door de aria met koor van Zaccaria en de grote finales zijn heerlijke hapklare koorbrokken en de jubilaris zorgde voor een zeer aangename verrassing, met veel warmte vooral bij de vrouwen. Wat is het toch jammer dat er niet een paar tenoren meer gevonden kunnen worden om de balans in dit prima koor iets op te vijzelen. Hoe goed ze ook hun best doen, tegen deze scheve verhouding mannetje/vrouwtje is niet op te zingen.

Er stonden acht voortreffelijke solisten en dat is nodig, want Verdi vraagt nogal wat. Wiebke Göetjes liet zich, om haar moverende redenen, verontschuldigen voor haar afwezigheid en wij liefhebbers van deze dramatische sopraan willen dan natuurlijk héél graag weten wat er aan de hand is. Maar daar kwamen we niet achter.

Er werd een vervangster gevonden in de Zwitserse sopraan Claudia Iten. Nooit van gehoord, dus even gegoogled en daar lezen we dat zij een mezzosopraan zou zijn. Nou, dat juk heeft ze vanmiddag voorgoed afgegooid, want de hoge c’s in recitatief, aria en cabaletta uit het tweede bedrijf stonden als een huis. Nergens geforceerd of ordinair, voor Abigaille een gevaar dat altijd om de hoek loert. Van deze dramatische sopraan gaan we vast veel meer horen.

Christopher Robertson was een mooie en vooral heldere Nabucco met een prachtige doorleefde vertolking en Edmund Toliver vervulde met veel power de rol van Zaccaria. Hier en daar besloot hij een hoge noot te interpoleren en dat had hij beter niet kunnen doen, want die klonken niet altijd even fraai en als Verdi dat gewild had, dan had hij ze wel gecomponeerd!

Carina Vinke moet van Verdi tot het einde van de opera wachten om haar solo te mogen zingen en daar hoorde ik toch een geheel nieuwe versie van de aria ‘Oh, dischiuso è il firmamento’. Vermoedelijk is deze vreemde versie afkomstig uit de nieuwe kritische Ricordi-uitgave. Hoe dan ook: er werd goed gezongen.

Philip O’Brien maakte het beste van de ondankbare tenorpartij van Ismaël en zeker in het terzet in de eerste akte vormde hij een aangenaam muzikaal gezelschap met Vinke en Iten.

Frans Fiselier heb ik nog nooit van mijn leven iets níet goed horen doen. Kleine rollen, grote partijen, oratoriumaria’s: het maakt niet uit, het is altijd puntgaaf en wonderschoon.

Ten slotte Claudia Pataca in de rol van Anna. Ik heb altijd een zwak voor deze kleine partij, omdat Verdi haar door de hele opera in de ensembles een paar hele hoge noten laat zingen en een beetje sopraan zorgt ervoor dat die noten goed hoorbaar zijn. Pataca genoot zichtbaar van het ‘Immenso Jehova’ in de finale en liet dat goed horen. Heerlijk!

De dirigent Robbert Steijn had de wind er flink onder, zonder in grofheden te ontaarden, hetgeen bij de jonge Verdi nogal eens gebeurt. Samen met het altijd betrouwbare en vanmiddag con animo spelende RBO Sinfonia was hij een sterke steun en toeverlaat voor koor en solisten.

En dan de grote vraag: wanneer komt er weer eens een Nabucco bij De Nederlandse Opera? De eerste opera die ik als kind zag, was Nabucco met Marijke van der Lugt en Scipio Colombo in 1962 in de Amsterdamse Stadsschouwburg. In de zeventiger jaren zongen Pauline Tinsley en Jan Derksen in deze opera en dat was het dan wel zo’n beetje.

Natuurlijk mogen we de uitstekende producties in het Rotterdamse AHOY niet vergeten, maar daar blijft het dan toch wel bij.

De jonge Verdi: het publiek vraagt erom. Dat bewees het uitbundige applaus in ons onvolprezen Concertgebouw.