Renée Fleming maakte haar eerste volledige operaopname bij Opera Rara en daar is het label nog steeds trots op. Nu de Amerikaanse een internationale ster is, presenteert het label daarom een cd met hoogtepunten uit die eerste opname, Rosmonda d’Inghilterra van Donizetti. En waarom ook niet? Fleming is adembenemend.

Renée Fleming brak eind jaren tachtig door op het internationale operatoneel, onder meer met een zeer succesvol debuut bij het Royal Opera House in Londen. Enkele jaren later kroop ze voor het eerst de studio in, om Donizetti’s vergeten opera Rosmonda d’Inghilterra op te nemen bij Opera Rara.

Rosmonda d’Inghilterra gaat over de ingewikkelde relatie tussen een koning, zijn minnares en zijn vrouw. Het stuk ging in 1834 in wereldpremière, maar leefde sindsdien een onopvallend bestaan. Iets wat ik niet helemaal begrijp, want de aria’s en vooral de duetten van Donizetti vind ik erg bekoorlijk.

Fleming vertolkte bij de opname in 1994 de titelrol. Haar mooiste momenten zijn door Opera Rara op een nieuwe cd uitgebracht.

Met deze jonge Fleming was ik nog niet zo bekend. Ik werd dan ook aangenaam verrast door de cd – zelfs al is de uitgave eigenlijk niets meer dan simpel hergebruik van de discografie van een groot artieste.

Toen ik Fleming in april hoorde in Rossini’s Armida, kreeg ik niet het idee dat belcanto haar op het lijf geschreven is. Nu besef ik dat haar flexibiliteit met de rijping van haar stem wat minder is geworden, want zestien jaar geleden was ze onweerstaanbaar in het genre.

Door haar frisse, heldere klank bloeien de melodieën van Donizetti helemaal op. Soepeltjes glijdt ze door haar coloraturen en bewonderenswaardig beheerst pakt ze haar hoge noten. Vooral de momenten waarop ze de bovenste grenzen van de sopraanstem bereikt en tóch zacht blijft zingen, vind ik erg indrukwekkend. Een lust om naar te luisteren.

Fleming krijgt op de hoogtepunten-cd gezelschap van een rijtje topsolisten, met wie ze diverse wonderschone duetten zingt. Haar scènes met Bruce Ford, die toen in de bloei van zijn carrière was, steken naadloos in elkaar en zijn enerverend in de afwisseling van confrontatie en liefkozing. Ford zingt daarbij met een verrukkelijk rijk, trefzeker geluid.

Bijzonder is ook het duet tussen Fleming en Nelly Miricioiu als Leonora, de wraakbeluste vrouw van de koning. Miricioiu contrasteert met haar felle, nijdige zang sterk met Fleming, maar juist dat maakt hun samenzang zo mooi. Bovendien zijn de twee dames haarfijn op elkaar afgestemd.

Alastair Miles zingt uitstekend Rosmonda’s vader Gualtiero Clifford en David Parry laat het Philharmonia Orchestra fijn articulerend door de partituur gaan.

Een piekfijne uitgave dus, die ondanks haar gedateerdheid voor mij toch weer een nieuw licht op Fleming weet te werpen.