Chandos heeft in haar succesvolle serie ‘Opera in English’ een Engelse versie van Ariadne auf Naxos uitgebracht. Een opname die er mag zijn, niet in het minst door het fantastische Scottish Chamber Orchestra onder leiding van Sir Richard Armstrong. Een feest voor je oren.

Het label Chandos lanceerde in 1995 de serie ‘Opera in English’. Het initiatief is allereerst gericht op Engelstalige landen. Het wil opera zo dicht mogelijk bij mensen brengen door de teksten te vertalen in de moedertaal van de luisteraar.

Inmiddels zijn vele opera’s door het label ‘ver-Engelst’. De nieuwste aanwinst in de collectie is Ariadne auf Naxos van Richard Strauss, vertaald door Christopher Cowell en opgenomen in januari 2010. Heel wat anders dan de traditionele, Duitse Ariadne uit New York die onlangs bij Virgin Classics verscheen.

Voor een Hollander zal het verschil in taal niet veel uitmaken, denk ik. Bovendien laat de uitspraak van de zangers op diverse momenten te wensen over, dus een tekstboek erbij blijft handig (gelukkig bijgeleverd).

Hoe dan ook: de taal die Sir Richard Armstrong het Scottish Chamber Orchestra laat spreken, is in mijn oren universeel. Strauss’ muziek komt volledig tot leven dankzij de fijnmazige articulatie, geperfectioneerde balans en fraaie solistische inbreng van het orkest. Het ene moment word je opgezogen in dikke Strauss-lyriek, het andere moment dansen de lachende violen en blazers uit je boxen.

Chandos heeft voor de studio-opname een kwaliteitscast van Engelstalige zangers bijeengebracht. Alan Opie en John Graham-Hall geven komische, schitterend gezongen vertolkingen van de muziekleraar en dansmeester en de theatergroep van Zerbinetta (met daarin wederom Graham-Hall) komt lekker ‘buffo’ voor de dag, mede door hun sterk gearticuleerde Engels.

Gillian Keith is een knappe Zerbinetta, al spreekt er uit haar zang naar mijn idee een wat eendimensionaal karakter. Dat komt wellicht ook door haar dominante vibrato.

Alice Coote blinkt uit als componist. Haar zang is zeer lyrisch en haar hoogte geweldig (zeker voor een mezzo!). Die hoogte vind ik bij Christine Brewer (Ariadne) minder geslaagd. Ze komt mij nogal fel en ongevoelig over. Dat in tegenstelling tot haar andere registers, waarin ze veel meer weet uit te drukken.

De stem van Robert Dean Smith (Bacchus) vind ik verrukkelijk, maar soms neemt hij mijns inziens wel erg veel gas terug, waardoor de spanning in de extatische slotscène nu en dan wegvalt.

Ondanks enkele van die minpuntjes is het naar mijn mening een fijne opname. Zeker omdat het orkest – de uitblinker – je nog trakteert op een smakelijk voorgerecht: een suite van Le Bourgeois Gentilhomme. Daarin heeft Strauss veel muziek uit Ariadne verwerkt. Geweldige muziek, uitstekend uitgevoerd.