Achtergrond

Youtube-portret: Ch’ella mi creda

Terwijl de strop op hem wacht, zingt Dick Johnson een intense aria, ‘Ch’ella mi creda’. Het is één van de muzikale hoogtepunten uit Puccini’s La fanciulla del West. Vele grote tenoren waagden zich eraan. Een portret in beeld. Met dank aan Youtube.

Vanaf deze week zingt Zoran Todorovich de rol van Johnson in Amsterdam (foto: Clärchen & Matthias Baus).
Vanaf deze week zingt Zoran Todorovich de rol van Johnson in Amsterdam (foto: Clärchen & Matthias Baus).

Tijdens de gehele opera van Puccini maken sheriff Jack Rance en de goudzoekers jacht op de bandiet Ramerrez. Ze komen erachter dat hij onder de naam Dick Johnson feitelijk in hun midden is en proberen hem te grijpen. Maar de enige vrouw in hun midden, Minnie, die verliefd is op de bandiet, weet Johnson te redden.

In de slotakte moet Johnson het echter toch ontgelden. De goudzoekers krijgen hem in handen en gaan hem ophangen. Johnson vraagt nog één moment om iets te zeggen en vraagt de mannen of ze zijn dood voor Minnie verborgen willen houden.

“Laat haar denken dat ik vrij en ver ben, ergens, om een beter mens te worden”, zingt hij. En hij besluit: “Minnie, het enig mooie in mijn leven, Minnie, die mij zozeer heeft liefgehad!”

Passie ten top, ook in de muziek. De partij reikt tot een hoge bes, geen kattenpis voor een tenor.

De eerste tenor die de rol van Johnson zong, was de legendarische Enrico Caruso, met als dirigent Arturo Toscanini. Er bestaan geen opnamen van zijn vertolking.

Een hedendaagse tenor die de rol vele malen zong en opnam, is Plácido Domingo. Hieronder zingt hij de aria, voorafgegaan door de scène waarin hij de goudzoekers om een laatste moment vraagt. Het fragment komt uit een productie van de Metropolitan Opera uit 1992.

 

Een andere tenor voor wie Johnson een zeer belangrijk rol was, was Franco Corelli. Hieronder zingt de Italiaan de aria tijdens een concert in Tokio. De geluidskwaliteit is wat minder, maar de stem is van goud.

Iemand die ook wel wist wat een stoere cowboy was, was Mario del Monaco. Hieronder zijn vertolking.

Een historisch heel interessante vertolking is onderstaande, van de Australische tenor Kenneth Neate. Hij zong de rol onder meer tijdens de eerste uitzending van het werk van Puccini op de Italiaanse tv in 1956. Daar komt het fragment ook uit.

Heden ten dage is het moeilijk vertolkers van het niveau van de helden van weleer te vinden. Misschien is onderstaande poging de moeite waard? De tenor is Fabio Armiliato. Hij zingt tijdens een productie in Sevilla, vorig seizoen.

Vorig artikel

Fanciulla op z’n Hollywoods: beresterk

Volgend artikel

Koreaan verbluft in wisselvallig operaconcert

De auteur

Jordi Kooiman

Jordi Kooiman

Jordi Kooiman is journalist en muziekliefhebber. Hij richtte in januari 2009 Place de l'Opera op en leidt sindsdien het magazine.

3Reacties

  1. J. v.d. Bee
    4 december 2009 at 02:22

    Salvatore Fisichella mag niet ontbreken. Hij laat horen hoe de aria klinkt als deze gezongen wordt in plaats van geschreeuwd. Wat een prachtige hoge noten en wat een legato !!!

    http://www.youtube.com/watch?v=QzNvtDBeuAk&feature=related

  2. Alessandro Anghinoni
    7 december 2009 at 22:59

    I Know this is not the subject, but what about this mad poker scene with Renata Tebaldi?

    http://www.youtube.com/watch?v=wsSLvovPDTc

    Dedicated to all the people who think Renata was a boring angel…

    a.