Stephanie Blythe zingt al sinds 1995 bij de Metropolitan Opera. Maar terwijl ze in andere operahuizen roem vergaarde, duurde het tot deze maand voor ze in New York de kans kreeg te schitteren in een titelrol. Maar schitteren deed ze als Orfeo, getuige de jubelende reacties.

De Amerikaanse mezzosopraan Blythe is dochter van een jazzmuzikant en een naar Amerika geëmigreerde Duitse. Ze volgde haar muzikale opleiding in New York aan de Crane School of Music. In eerste instantie speelde ze fluit – iets waarvan ze wel eens gezegd heeft dat ze het mist – maar haar aandacht verschoof naar zang.

Bij de Metropoliton Opera doorliep ze het Lindemann Young Artist Development Program. Haar daaropvolgende debuut in seizoen 1994-1995 was er niet eentje van grote allure. Ze zong de ‘stem van boven’ in Wagners Parsifal.

Gestaag begon Blythe’s carrière vanaf dat moment echter te groeien. In 1999 volgde de echte doorbraak, toen ze in de Met Cornelia vertolkte in Giulio Cesare van Händel. Samen met countertenor David Daniels oogstte ze veel lof. Volgens Opera News ‘herontdekten Blythe en Daniels goud, waar sommigen vergeten waren dat het bestond’. In datzelfde jaar sleepte Blythe de prestigieuze Richard Tucker Award binnen.

Wat volgde was – zo wijzen de recensies van haar producties de afgelopen jaren uit – een grote zegetocht van een miraculeuze stem. De ene superlatief was amper gedrukt of de volgende overtrefde haar alweer. Ook in minder prominente rollen wist ze de aandacht op te eisen.

In Covent Garden zong ze Azucena in Il Trovatore van Verdi. De Engelse pers verwonderde zich over haar ‘grote, briljante, kleurige Amerikaanse mezzo-stem’, een ‘rijk purperen contra-alt die je niet vaak hoort tegenwoordig’. Ze was ‘sensationeel’ en ‘richtte alle ogen en oren op elke van haar bewegingen en uitingen’.

In 2007 blonk Blythe uit in de Met-productie van Il Trittico van Puccini – een ‘grappige oefening voor mij als een acteur’, aldus de zangeres zelf. In geen van de drie delen vertolkte ze de hoofdrol, maar ‘elke opera werd door haar gedomineerd’, schreef een recensent. ‘Ze stal bijna de show’ en ‘iemand vergat Blythe te vertellen dat ze een ondergeschikt karakter was’. De roem was weer groot. Haar stem werd geprezen als superieur, ongelofelijk, fenomenaal.

Dat ze dat allemaal presteerde in minder belangrijke rollen, maakte het onmogelijk dat ze niet een keer in een titelrol zou verschijnen in de Met. Toch liet dat nog even op zich wachten. In de tussentijd deed ze vele operahuizen aan, waaronder de Opera National de Paris en het Royal Opera House, en zong ze in Amerika diverse glansrollen, waaronder Carmen. In seizoen 2007/2008 vertolkte ze voor de Met echter alleen twee ondersteunde rollen; waar ze overigens wel weer de nodige harten mee veroverde.

„Een grote zegetocht van een miraculeuze stem”

Ondertussen was Blythe ook getrouwd, met oud-worstelaar en acteur David Smith-Larsen. Met hem en met haar zus Melody woont ze in Poconos. Haar man reist met haar mee naar nagenoeg alle voorstellingen.

De uitvoering van Orfeo ed Euridice van Gluck, die deze maand begon in de Met, moet voor hen een heel bijzondere zijn geweest om naartoe te werken. Voor het eerst mocht Blythe dan eindelijk aantreden in een Met-hoofdrol, die van Orfeo.

De onvermijdelijke huldeblijken na die eerste voorstelling bereikten een nog hoger, extatisch gehalte. Mike Silverman van Associated Press ging zelfs zover om de vrijdagavond eenzelfde toekomst toe te dichten als beroemde opera-avonden uit de geschiedenis, zoals Joan Sutherlands eerste Lucia in Covent Garden. Een historische voorstelling, die over tientallen jaren nog in het geheugen zit.

Of Blythe inderdaad die zeldzame stem is die eens in de zoveel jaren boven komt drijven, moet nog blijken. Aanstaande zaterdag (24/1) kunnen Nederlandse operafans het zelf beoordelen, als Orfeo ed Euridice wordt uitgezonden in drie Pathé-bioscopen. Zie voor de details van deze voorstellingen de agenda.