Hij begon ooit als barzanger in het nachtleven van Parijs, nu is Roberto Alagna één van de bekendste operatenoren van het moment. Een portret in beeld van de bijzondere Siciliaan. Met dank aan Youtube.

Alagna werd geboren in Clichy-sous-Bois, een plaatsje vlakbij Parijs. Zijn ouders waren immigranten van Sicilië. Het was een familie van artiesten. Acrobaten, mandolinespelers, zangers, alles hadden ze in huis.

De jonge Alagna begon in Parijs te zingen in nachtclubs, van popnummers tot opera-aria’s. Hij leerde zich het zingen voornamelijk zelf aan, maar kreeg ook wel les en leerde later veel van dirigent Antonio Pappano – zijn ‘muzikale broer’.

Naar verluidt waren het films van oude tenoren die hem ertoe aanzetten om zich in de operawereld te begeven. Een stap die hem veel, veel succes bracht.

In 1988 won Alagna de eerste prijs van de Luciano Pavarotti International Competition. Dat jaar maakte hij ook zijn professionele debuut als Alfredo in La Traviata, bij het reisgezelschap van Glyndebourne.

Als Alfredo ging hij vervolgens vele theaters langs, met als hoogtepunt zijn succesvolle debuut in de Scala in Milaan in 1990.

Hieronder zingt Alagna een fragment uit La Traviata in de Scala, twee jaar na zijn debuut (1992). Riccardo Muti staat op de bok.

Alagna’s vertolking van Alfredo was zo’n succes dat hij over de hele wereld werd gevraagd de rol te zingen. Maar Alagna’s vrouw Florence was in die tijd stervende aan een hersentumor, waardoor de tenor het niet kon opbrengen om tegenover een stervende Violetta te gaan staan zingen.

Wel bleef Alagna optreden. Hij vertelde daar eens over tegen Opera News: ,,Florence was anderhalf jaar ziek. Ik sliep maar twee of drie uur per nacht op een stoel in het ziekenhuis. Toch zong ik iedere avond, overal in Europa. Ik annuleerde niets, nooit. Maar niemand wist dat. Voor mij was het heel belangrijk om te zingen, omdat het me hielp de realiteit te vergeten. Die realiteit was zo slecht, zo zwart, dat de enige uitweg het toneel was.”

Na de dood van zijn vrouw in 1994 aanvaardde Alagna de rol van Roméo in Roméo et Juliette bij het Royal Opera House in Londen. Het werd zijn internationale doorbraak. Hieronder zingt hij de aria ‘Ah, jour de deuil’ uit die productie, onder leiding van Charles Mackerras.

Roméo werd één van zijn lijfrollen. Hij zong ook in een verfilming van de opera. Zijn succes in Londen zette ook allerlei andere engagementen in gang. Zo debuteerde hij twee jaar later bij de Metropolitan Opera in de rol van Rodolfo uit La Bohème van Puccini.

Hieronder zingt hij de beroemde aria ‘Che gelida manina’ uit die opera, in een productie in Parijs, een jaar voor zijn New Yorkse debuut.

Alagna nestelde zich aan de top van de operawereld. Behalve met zijn stem kwam hij ook met enkele opzienbarende akkefietjes wereldwijd in de aandacht te staan. Zo vroeg hij in 2001 eens tijdens een voorstelling doodleuk aan dirigent Zubin Mehta of die een bepaalde scène opnieuw wilde doen, omdat de tenor de draad kwijt was.

En in Milaan liep Alagna eens van het toneel af in een productie van Aida toen het publiek hem met boe’s onthaalde na zijn eerste aria. Een invaller in casual kledij moest zich in het Egyptische decor mengen om de voorstelling door te laten gaan.

Opzien baarde de tenor ook door zijn huwelijk met stersopraan Angela Gheorghiu. Inmiddels zijn de twee uit elkaar, maar ze hebben veel samen gezongen. Bijvoorbeeld in een verfilming van Tosca, de tweede operafilm van Alagna. Hieronder het liefdesduet uit de eerste akte.

De rol van Cavaradossi uit Tosca is één van de wat zwaardere lyrische rollen waar Alagna zich in der loop van jaren op is gaan richten.

Het meeste succes heeft de tenor misschien nog wel geboekt met zijn Franse rollen. Zijn natuurlijke Franse uitspraak kon en kan velen bekoren. Hieronder een voorbeeld van zo’n rol, Des Grieuz in Manon van Massenet. Alagna zingt de aria ‘Ah fuyez douce imago’. De productie komt uit Wenen, 2007.