Fabio Armiliato, Italiaanser kun je het niet krijgen. Hij komt uit het land van de opera, is ook nog eens tenor en zingt nagenoeg enkel rollen uit het Italiaanse repertoire. Met groot succes. Een portret in beeld. Met dank aan Youtube.

Fabio Armiliato wordt in de biografie op zijn website omschreven als ‘één van de belangrijkste Italiaanse tenoren van het afgelopen decennium’. Of hij inderdaad bij de belangrijkste hoort, moet u zelf maar beoordelen, maar om het predikaat Italiaans kan niemand heen.

Armiliato werd geboren in Genua, waar hij zang studeerde aan het conservatorium. Hij maakte zijn officiële debuut in 1984 als Gabriele Adorno in Verdi’s Simon Boccanegra. Dat was het startpunt van een carrière die een hoge vlucht nam.

Het repertoire van Armiliato draagt een zwaar Italiaans stempel. Van de rollen die op zijn site genoemd werden, is er slechts één afkomstig uit een opera van een niet-Italiaanse componist, namelijk Don José in Carmen van Bizet. Verder zingt hij alleen maar in zijn moedertaal. Hieronder daarom een overzicht van zijn kunnen aan de hand van drie Italiaanse componisten.

Van zijn ‘debuut-componist’ Verdi zong Armiliato maar liefst twaalf opera’s, plus het requiem. Zo zong hij bij zijn debuut bij de Metropolitan Opera de rol van Manrico in Il Trovatore.

De rol van Radames uit Verdi’s Aida zong hij vele malen. Hieronder zingt hij een aria uit dat werk, tijdens een productie van het Gran Teatre del Liceu in Barcelona in 2003.

Giacomo Puccini is een goede tweede wat het repertoire van Armiliato betreft. Hij zong tot op heden acht rollen van de Italiaan. Hieronder zingt hij het beroemde ‘E lucevan le stelle’ uit Puccini’s Tosca tijdens een voorstelling in Korea in 2006.

In seizoen 1999/2000 debuteerde Armiliato als Dick Johnson in La fanciulla del West van Puccini, een rol die hij nog altijd zingt. In 2008 kreeg hij het publiek in Rome wild met zijn aria ‘Ch’ella mi creda’, waarna hij het stuk nogmaals zong. Zie hieronder.

De reactie van het publiek in Rome is niet ongewoon voor Armiliato. Zo applaudisseerde het publiek in Tokyo een keer 45 minuten voor een optreden van de tenor in Madama Butterfly. En wat te denken van onderstaande optreden in Manon Lescaut in het Liceu in Barcelona?

In bovenstaand filmpje is al een glimp op te vangen van sopraan Daniela Dessì, de vrouw van Armiliato. Het duo zingt zeer veel producties samen en heeft ook al een flinke discografie opgebouwd.

Eén van de opera’s waar ze vaak samen in zingen, is Andrea Chénier van Giordano. Daar is meteen misschien wel de grootste triomfrol van Armiliato mee genoemd. Iemand noemde hem eens ‘de beste Chénier van onze tijd’.

Hieronder zingt het echtpaar het laatste duet uit de opera tijdens een concert in Brescia in 2005.

Tot slot nog een ander fragment uit Andrea Chénier, de aria ‘Come un bel dì di Maggio’.