De sopraan die volgende week het monodrama Émilie voor haar rekening neemt in Het Muziektheater, is er eentje van groot formaat: Karita Mattila, een Finse zangeres die wereldwijd de grootste superlatieven ontlokt. Een portret in beeld. Met dank aan Youtube.

De in Somero, Finland, geboren Karita Mattila nadert dit jaar haar vijftigste verjaardag. Vijf decennnia waarin ze een onverwoestbare reputatie als sopraan heeft opgebouwd. Ze treedt zeer regelmatig op bij de prestigieuze Metropolitan Opera in New York en is ook in veel andere grote operahuizen te zien. Plaatsen waar ze de grootste lof ontvangt.

Voor Mattila begon het balletje te rollen toen ze in 1983 afstudeerde aan de Sibelius Academy in Helsinki en de Cardiff Singer of the World Competition won. Ze ging verder studeren in Londen en maakte slechts twee jaar later al haar debuut bij het Royal Opera House, als Pamina in Die Zauberflöte.

Een paar jaartjes later, in 1988, zong ze de rol van Emma in Schuberts zelden opgevoerde opera Fierrabras bij de Wiener Staatsoper. De productie werd opgenomen voor de televisie: de eerste volledige opname van het werk. Hieronder een fragment. Mattila zingt een duet met Robert Gambill als Eginhard.

In de jaren die volgden, maakte Mattila tal van belangrijke debuten. Zo stond ze in 1990 voor het eerst op het toneel bij de Metropolitan Opera in New York, als Donna Elvira in Don Giovanni. Het betekende het begin van een lange, lange relatie tussen de zangeres en het operahuis.

Hieronder zingt ze de bekende aria ‘A chi mi diche mai’ uit die productie van Don Giovanni.

In 1994 maakte Mattila haar debuut in Spanje in een productie van Evgeni Onegin in Madrid. Hieronder zingt ze de briefscène uit de opera van Tsjaikovski in die Madrileense productie.

Twee jaar later maakte Mattila twee belangrijke roldebuten in Parijs. Ze zong voor het eerst in Wagners Lohengrin en in Verdi’s Don Carlos. Van dat laatste optreden, in het Théâtre du Châtelet, een fragment. Antonio Pappano dirigeert.

Langzamerhand is Mattila haar heil steeds meer in zware rollen gaan zoeken. Bijvoorbeeld het repertoire van Richard Strauss. In 2002 en 2003 maakte ze – wederom in Parijs – belangrijke debuten in rollen van Strauss. Eerst in de titelrol van Arabella, een jaar later in de titelrol van Salome.

Van beide optredens een fragment. Het eerste is een duet met Thomas Hampson uit Arabella in het Théâtre du Châtelet, het tweede is de finale van Salome bij de Opéra National de Paris.

Met de rol van Salome behaalde Mattila grote triomfen. Bij de Met zong ze de rol voor het eerst in 2004. Een optreden dat zeer enthousiast ontvangen werd, zodat ze ook voor de reprise in september 2008 gevraagd werd.

Die productie werd wereldwijd uitgezonden. En Mattila is recentelijk vaker op het witte doek te zien geweest, wat haar kunst aan een groot publiek openbaarde. Zo was ze in 2008 ook nog te zien in Manon Lescaut en zong ze in 2009 bij de opening van het Met-seizoen de titelrol in Tosca.

Daarom ter afsluiting een fragment van de uitzending van Manon Lescaut. Mattila zingt het beroemde ‘Sola, perduta, abbandonata’.

Karita Mattila zingt op 18 en 21 maart de titelrol in Émilie van Kaija Saariaho in Het Muziektheater in Amsterdam.