Van Sterre Konijn is er maar één. Ze heeft een naam die je één keer hoort en nooit meer vergeet. Dat een slaat ook op haar eerste soloalbum, dat die titel draagt. Ze heeft een stem met een karakteristiek geluid, ruim, met veel hoogte en een heel subtiel randje. Zo klinkt ze in de vijftien stukken op de cd, variërend van Bartók tot een veelzeggend slotlied, ‘Tout dit’ (alles gezegd) van de Franse singer-songwriter Camille.

Past een artikel over de eerste cd van Sterre Konijn eigenlijk wel in de kolommen van Place de l’Opera? Haar muzikale spectrum is breed en haar basis is degelijk-klassiek. Als 14-jarige zong ze in het Concertgebouw met het Nationaal Jeugdkoor. Ze studeerde aan het Amsterdamse Conservatorium en stapte daarna over naar het Complete Vocal Institute in Denemarken. Er staat een master muziektheater op haar cv, net als studies Italiaans en kunstgeschiedenis in Amsterdam en Rome. En om elke twijfel weg te nemen, troffen we haar recent bij het radioprogramma Spiegelzaal van Hans van den Boom op de klassieke zender NPO Radio 4. Alle ruimte voor Sterre en haar muziek.

Verbondenheid en eenzaamheid

Haar optreden bij Radio 4 was met het ensemble Astori Amsterdam, voor de presentatie van de cd Verhalen uit Buenos Aires. Slechts een paar weken later is Sterre Konijns eigen cd verschenen. Het album een is het slotstuk van een lang maakproces, dat al ver voor corona begon, maar door de pandemie een andere betekenis kreeg. Verbondenheid en eenzaamheid zijn de begrippen die centraal staan in haar strikt persoonlijke keuze voor het repertoire van de cd.

Dat er een cd zou komen, was niet haar idee, maar dat van muziekproducer Frerik de Jong van 7 Mountain Records. ‘Ik had een concert met violiste Merel Vercammen, die ook aan de cd meewerkt. Frerik zat in de zaal en kwam na afloop op me af. Hij vroeg of ik niet iets wilde opnemen. Dat wilde ik heel graag, maar ik wist nog niet wat. Ik heb heel veel verschillende dingen gedaan, waaronder veel theaterproducties. Het zou moeilijk kiezen worden, maar daarbij had ik aan Frerik een hele goede. Hij zei: we gaan een cd maken die helemaal over jou gaat.’

‘Tussen toen en nu is het programma nog wel tienmaal veranderd. Ik had een lijst met liedjes die ik altijd al zong, maar tijdens het samenstellen ging het steeds meer in de richting van een conceptalbum. Juist omdat ik zo veel met theater bezig ben, zou het raar zijn om een random lijst met losse stukken te kiezen. Het concept werd een kapstok om veel verschillende muziek aan op te hangen.’

Sterre Konijn heeft zich toegelegd op het grensgebied van muziek en theater, zo staat het op haar website. Ze werkte bij onder meer Silbersee, Theater Sonnevanck, Conny Janssen Danst en Herman van Veen. Haar locatielijstje vermeldt optredens in het Concertgebouw, Carré en Paradiso, maar ook in de fietstunnel onder het Rijksmuseum. Als duo met Nora Fischer haalde ze de finale van het Prinses Christina Concours.

‘Weet je niet in welk hokje je thuishoort, houd je van klassiek, maar misschien ook wel van jazzzzz, kun je humor wel waarderen en soms een gekke twist? Sluit je bij ons aan!’, zongen de twee in een geinige video voor het Duizend Stemmen-project in 2012, te vinden op YouTube. Die woorden gelden eigenlijk nu nog voor het werk van Sterre.

Bubbeltje

De stemming is goed nu het album is verschenen, vertelt Sterre via Skype. ‘Het samenstellen en het opnemen van de cd was juist in deze tijd heel fijn om te doen. Ik heb het programma in coronatijd in elkaar gezet en daardoor kwam de thematiek van verbondenheid en eenzaamheid erbij. Tijdens de opnames in de Westvestkerk in Schiedam vormden we met de muzikanten een fijn bubbeltje. Zij waren ook zo blij dat ze weer konden spelen.’

Op de cd gaat het over menselijke, grote thema’s. In het booklet schrijft Sterre over de begrippen die de muziek van het album dekken, verbondenheid en eenzaamheid. ‘Naar het één zoeken wij, terwijl het ander de prijs is die we betalen als we niet slagen in onze zoektocht.’ Ze formuleert zorgvuldig in het Skype-gesprek, maar vult, om nog preciezer te formuleren, haar woorden later in een mail nog even aan. ‘Op de cd staan natuurlijk liefdesliederen, maar bijvoorbeeld ook een slaaplied van een moeder voor haar kind, en verbinding in de vorm van inspiratie. Inspiratie komt vaak juist op een moment dat je alles even loslaat, als je uit je hoofd gaat. Net als een kippenvelmoment of ontroering. Dan ben je even helemaal één met jezelf.’

‘Verbinding vereist aandacht en ontvankelijkheid, en dat je jezelf kunt geven. Als je dat graag wilt, maar het is er niet (meer), kan dat heel eenzaam zijn. Overigens kan juist kunst dan wel weer een troost zijn. Kunst kan je zonder woorden een gevoel van herkenning geven of je uitnodigen om contact te maken met je eigen binnenwereld.’

Ze probeerde met improvisatie (niet alles lag volledig vast voor de opnames in Schiedam), haar eigen composities en de keuze van het repertoire zichzelf helemaal te geven. ‘Dat is de enige manier om te verbinden met een publiek, dacht ik. Maar ook daarin heb ik die andere kant, de eenzaamheid, gevoeld, als dat dan soms niet lukte.’

Dante

Sterre vertelt over het gepuzzel bij het samenstellen van de cd. Er vielen last minute nog wat stukken af, zoals een heel toepasselijk ‘Solitude’. Ze maakte haar keuzes intuïtief en besloot enkele eigen composities op te nemen. Het bijna langste stuk van de cd, ‘L’Amor che Move’, componeerde ze zelf. Het is op een tekst van Dante, het deel ‘Paradiso’ uit La Divina Commedia. De titel is de allerlaatste regel van het hele werk: ‘L’amor che move il sole e l’altre stelle’ (de liefde die ook de zon beweegt en de andere sterren). Ze studeerde af op Dante en heeft grote affiniteit met zijn werk. ‘Op zo’n persoonlijk album moet Dante er wel bij.’

Op een zijn steeds duetten te horen van stem en instrument. Elk instrument moest voor Sterre zowel in deel I van de plaat, over verbondenheid, als in deel II, over eenzaamheid, terugkomen. Zo raakten de twee thema’s gespiegeld en ontstond op grond van de inhoud een structuur. ‘In het midden daarvan moest een kantelpunt komen, waar als het ware al het andere als een sterrenstelsel omheen draait. Dat is de functie van mijn compositie op de tekst van Dante.’

Er werken zeven musici mee aan het album, maar die vormen geen ensemble. Ze zijn alleen in kleine formatie te horen. De opnameperiode was spannend. ‘Ik wilde absoluut de musici die aan het album meewerken en die mochten dus geen corona krijgen. Raphaela Danksagmüller vroeg ik omdat ze de enige in Nederland is die duduk kan spelen zoals zij dat doet. Violiste Merel Vercammen is iemand tegen wie je kunt zeggen: we gaan improviseren, ik heb dit in mijn hoofd en ga maar. Ik wilde het graag een beetje theatraal hebben.’

‘Frerik de Jong, de opnameproducer, suggereerde Christiaan Verbeek voor piano en orgel en enkele arrangementen. Hij is ook filmcomponist. De andere pianist op het album is Daniël Kool. Met hem en Nora Fischer nam ik ooit deel aan het Prinses Christina Concours.’

Alle musici kwamen naar de Westvestkerk in Schiedam, waar ook onder anderen Ekaterina Levental en Raoul Steffani hun cd’s opnamen. De kerk paste goed in het plan van Sterre Konijn met haar album. Ze wilde een opnamelocatie die geschikt was voor veel verschillende stukken. ‘De akoestiek is mooi, de ruimte is prachtig en ik vind de sfeer heel belangrijk. Veel muziek op de cd is nachtelijk dromerig en daarvoor was deze locatie heel inspirerend.’

Bij het samenstellen, zingen, componeren en arrangeren kwam er nóg een taak voor Sterre zelf: het bespelen van een bijzonder instrument. ‘Een theremin is een elektronisch muziekinstrument dat bespeeld wordt door de afstand tussen de handen en twee antennes te variëren’, aldus Wikipedia. Sterre vertelt: ‘Ik koos voor de theremin omdat die symbool staat voor verbondenheid met de geest, want je moet je de tonen goed in je hoofd voorstellen. Ik heb die theremin al jaren en had al heel lang geleden mijn eerste les. In de lockdown heb ik het tot een project gemaakt en er heel veel op geoefend.’

Een-op-een

Een echt releaseconcert komt er niet en het zal lastig zijn om de muziek van de cd live te spelen in een tournee. ‘Het is echt een lockdownproject en dat komt ook terug in hoe we in mei en juni een-op-eenconcerten gaan doen. Die vinden plaats in A Lab Amsterdam, naast het Eye Filmmuseum. Bezoekers krijgen drie privéconcertjes, waarvan één door mij. De bezoekers rouleren langs de drie ruimtes voor de korte optredens. Er wordt in principe niet gepraat. Je gaat zitten, als enige luisteraar, maakt oogcontact en dan komt er muziek. Na afloop is er voor wie meteen besteld heeft de cd. Mensen kunnen zich nog aanmelden op mijn website.’

De cd is nog maar een paar dagen uit, was op Radio 4 te horen en kreeg al lovende recensies. ‘Ja, dit is wel iets hoor’, was de conclusie van Het Parool. Maar wat is dit dan, is de vraag aan Sterre. ‘Het is een heel persoonlijk album. Ik heb geprobeerd iets te maken wat dicht bij mij ligt. Het heeft zichzelf gevormd op de momenten dat we in de Westvestkerk, met de musici, aan het opnemen waren. Daar in Schiedam is iets gebeurd wat ik vooraf niet had kunnen bedenken.’

Zie voor meer informatie over de cd een en het werk van Sterre Konijn haar persoonlijke website. De cd is daar in de webshop te bestellen.