Luciano Pavarotti dichtte haar de ‘stem van de eeuw’ toe: Joan Sutherland. De Australisch sopraan werd wereldwijd tot in de zevende hemel geprezen, maar ging nooit naast haar schoenen lopen. Een portret in beeld. Met dank aan Youtube.

Joan Sutherland werd geboren in Sydney in 1926. Haar moeder was een mezzosopraan die haar carrière had opgegeven. Door altijd naar haar te luisteren als ze zong, leerde Sutherland op jonge leeftijd veel over de zangkunst. Ze wilde dan ook altijd al zangeres worden.

Het plaatje van een wereldberoemde diva had ze echter nooit voor ogen gehad. Daar was Sutherland veel te nuchter voor. Zelfs na haar veertigjarige carrière, waarin ze alle grote operahuizen ter wereld had veroverd, wist ze het te presteren aan een journalist te vragen ‘Kennen ze me daar nog wel?’, toen die haar voorstelde om haar in het Royal Opera House te interviewen.

Sutherland debuteerde in 1952 in Australië als Dido in Purcells Dido and Aeneas.Twee jaar later, toen ze studeerde aan de Opera School of the Royal College of Music, debuteerde ze als Eerste Dame in Die Zauberflöte bij het Royal Opera House in Londen.

Datzelfde jaar deelde ze al het podium met Maria Callas. Callas zong Norma, Sutherland zong Clothilde in de opera van Bellini. Later zou Norma één van haar eigen glansrollen worden, naar eigen zeggen de rol waar ze het meeste van hield.

Hieronder daarom de aria ‘Casta diva’ uit de mond van Dame Joan. De productie is van het Sydney Opera House en de voorstelling wordt gedirigeerd door Richard Bonynge, Sutherlands echtgenoot.

Sutherland zong in het begin van haar carrière direct vele zware rollen, tot aan Eva in Die Meistersinger von Nürnberg en Desdemona in Otello toe. Hieronder een boeiend filmpje waarin Sutherland Wagner-aria’s opneemt.

Het was Sutherlands man Bonynge, waar ze in 1954 mee trouwde, die haar op het spoor van het belcanto-repertoire zette. Met belcanto-rollen behaalde ze haar grootste triomfen op het operatoneel. En dan niet alleen met Norma, maar bijvoorbeeld ook met Lucia di Lammermoor, waarmee ze in 1959 definitief doorbrak.

Hieronder een deel van de waanzinscène uit Lucia di Lammermoor. Het fragment is uit het eerste tv-optreden van Sutherland, kort nadat ze in Londen was gedebuteerd in de rol van Donizetti.

Tegelijk met het belcanto-repertoire begon Sutherland barokopera’s te verkennen. Zo behaalde ze ongekend veel succes met haar optreden in Händels oratorium Samson in Londen, 1958. Na de solo ‘Let the Bright Seraphim’ werd de uitvoering tien minuten lang onderbroken vanwege het applaus van het publiek.

Hieronder een audiofragment van ‘Let the Bright Seraphim’.

In de jaren zestig nam Sutherland vele belcanto-rollen op in haar repertoire. Violetta, Amina, Elvira, Semiramide, Marie, enzovoort. In die jaren speelde ze ook een grote rol in de carrière van Luciano Pavarotti, waar ze sindsdien vele malen mee optrad. Bijvoorbeeld tijdens een concert in Sydney in 1983. Ze zingen een duet uit La Sonnambula van Bellini.

Sutherland zong nog door tot 1990. Toen nam ze met een galavoorstelling van Die Fledermaus in Londen afscheid en zong niet meer in het openbaar.

Later zei ze dat haar grootste prestatie de rol Esclarmonde van Massenet was. Daarom afsluitend een fragment uit die opera. Het komt uit een voorstelling in Londen, 1983.