Ildebrando Pizzetti behoorde – samen met onder andere Respighi, Zandonai, Alfano en Malipiero – tot de zogenoemde ‘Generazione dell’80’, een groep Italiaanse componisten geboren rond 1880. Wat ze allemaal gemeen hadden, was een zekere hang naar het neoclassicisme en belangstelling voor de renaissance en de Byzantijnse muziek.

In juli 2007 ging in Aix-en-Provence Die Walküre in première. Een opmerkelijke gebeurtenis, want het was niet alleen Rattle’s (en Aix’s) eerste Ring (nou ja, het tweede deel ervan), het markeerde ook een werkelijk sensationeel debuut van ‘onze’ Eva-Maria Westbroek op het festival. De opera verscheen onlangs op dvd.

Toegegeven, het libretto is zo warrig, dat zelfs de hoofdpersonen waarschijnlijk niet weten wie ze zijn, wat ze aan het doen zijn, met wie, en waarom. Maar de muziek! Als er engelen bestonden dan zouden ze Bellini’s cantilenen uit La Straniera tot vervelens toe (kan men daar verveeld van raken?) herhalen.

Raar maar waar: er bestaat geen slechte opname van Bergs Wozzeck. Althans, ik ken er geen. Deze opera, die misschien wel de aangrijpendste opera van de vorige eeuw is, weet zich immer te vergezellen van een evenredige ongenaakbaarheid. De muziek is zeer expressief en niet in een definitie samen te vatten. Berg gebruikt zowel de dodekafonie als de zoetste vioolklanken, en wisselt het sprechgesang af met melancholieke ‘aria’s’.