Hoe goed kan een regie zijn? De Orphée et Eurydice die de Opéra Royal de Wallonie in huis heeft gehaald, kan als indrukwekkend en ontroerend worden omschreven. Gestileerde bewegingen, schimmig grijze achtergronden en een schilderij van Camille Corot zijn de ingrediënten voor deze effectieve regie van Glucks meesterwerk.

Het enorme paviljoen dat Jossi Wieler en Sergio Morabito in 2006 voor Così fan tutte ontwierpen, is terug op het toneel van De Nationale Opera. Het liet bij de première op donderdagavond weinig plaats voor intimiteit, maar de twee sterk bezette liefdesparen maakten veel goed.

Er bestaat een enorm opera-epos over oorlog en vrede van Sergej Prokofjev. Er is een geweldig oratorium over oorlog van Benjamin Britten. Er is een opera over de impact van oorlog van Nicholas Lens (Shell Shock) en er is een indrukwekkende soldatenmis van Bohuslav Martinù. Daar is nu de eenakter Hercules van Robert Zuidam bijgekomen, gebaseerd op de ervaringen van een soldaat, Bastiaan Everink.

Giuseppe Verdi sleutelde al vanaf de voorbereiding in 1867 voortdurend aan zijn Don Carlos. Scène erbij, scène eraf, ballet erbij, ballet eraf, geen vijf bedrijven, maar vier, etc. Zo kan men kiezen uit zeven versies, waarvan zes in het Frans en één in het Italiaans. De laatste versie (in het Frans) is van 1886. Die koos Opera Vlaanderen als opening van haar nieuwe seizoen. Maar toch anders: versie 7a.

In de hal van het Luikse operahuis wordt het oog meteen bekoord door een uitstalling van Japanse kostuums. In de nieuwe productie van Madama Butterfly, de opening van het seizoen, stroomde vrijdagavond het toneel vol met kleurige kimono’s en parasols. Een traditioneel begin, met een spannende wending in de slotscènes.