Een ouderwets zangfestijn zonder hokjes was het vrijdagavond in het Muziekgebouw aan ’t IJ. Stralend laveerden Lynette Tapia en John Osborn langs ernst en luim in deels vergeten repertoire. Soms over de top, maar de tastbare chemie tussen beide echtelieden bleek onweerstaanbaar.

Amateurs met een aardig operakeeltje in tv-talentenshows bereiken vrijwel nooit de serieuze podia. In het zeventiende-eeuwse Frankrijk kon een muzikaal ongeschoolde kok wel tot het hoogste garnituur doordringen. In het Muziekgebouw aan ‘t IJ wekte Reinoud Van Mechelen met zijn eigen ensemble a nocte temporis deze Louis Gaulard Dumesny magnifiek tot leven.

Met een van levenslust blakende tenor ontsloot Allan Clayton dinsdag in het Concertgebouw kwetsbare gevoelswerelden. Beethoven viel fors uit, maar de rauwheid van Tippett en de virtuositeit van Britten wekte hij met zijn formidabele recitalpartner James Baillieu magistraal tot leven.

Met Bernsteins Wonderful Town maken de fuserende vaste orkestpartners van de Nederlandse Reisopera van de nood niet een deugd, maar een feest. In de tourneeaftrap op 4 oktober verlieten orkesten en koor met specialist Wayne Marshall wervelend en soms aandoenlijk hun comfortzone. Te midden van frisse, jonge solisten bood de ervaren Esther Maas het beste van twee werelden.

Enscenering is een groot woord voor de aanpak die Thomas Höft tijdens het Festival Oude Muziek losliet op Agar et Ismaele. Muzikaal boeide Alessandro Scarlatti’s jeugdwerk, al was het vocale niveau wisselend. De Neue Hofkapelle Graz speelde zeer fantasievol, wat plussen en minnen bood.