De typerende felle tinten van Bachs Johannes Passion bleven vrijdag in TivoliVredenburg enigszins verhuld door de even typerende broze lyriek van Vox Luminis. De transparante samenzang en het dito orkestspel van Café Zimmermann lieten echter welsprekende details opbloeien.

De naam Anne Sofie von Otter is nog immer magisch: in een afgeladen Muziekgebouw aan ’t IJ doorkruiste ze woensdagavond met gerijpte charme Shakespeares wondere wereld. Vertrouwde kompaan Bengt Forsberg vormde met violist Pekka Kuusisto zonder woorden een minstens zo welsprekend duo.

Wellicht curieus in het carnavalsweekend: een oratorium vol berouw en boetedoening. Maar dirigent René Jacobs bood toeters en bellen te over in zijn rigoureuze bewerking van Alessandro Scarlatti’s Il primo omicidio. Hoogmoed of briljante vrijbuiterij? Overweldigd door de hyperdramatische aanpak hoorde het Concertgebouwpubliek dat het goed was.

Met het applaus voor hun laatste Juditha nog in de oren betraden Andrea Marcon en La Cetra Barockorchester zaterdag het Concertgebouw. Ook L’Olimpiade, een iets minder kleurrijke Vivaldi, vertolkten ze met panache. De zangers toonden zich ware topsporters, al was de casting soms aanvechtbaar.

Anders dan Claudio Monteverdi’s sublieme L’Orfeo doet vermoeden, viel de kunstvorm opera niet kant-en-klaar uit de lucht. Gefilosofeer, pronkzucht en rivaliteit legden rond 1600 de basis voor vier eeuwen muziekdrama. Met een grandioze vogelvlucht belichtte ensemble Pygmalion woensdag in het Muziekgebouw aan ’t IJ deze experimenteerfase.