Enkele weken na haar fraaie vertolking van Purcells Dido stond Carolyn Sampson dinsdag weer in het Concertgebouw, nu met een andere geliefde barokklassieker: Pergolesi’s Stabat Mater. De sopraan maakte opnieuw indruk, maar de meeste ontroering wekte de jonge countertenor Terry Wey.

In een minitournee langs een aantal Nederlandse concertzalen deden Robert King en zijn King’s Consort woensdag het Concertgebouw aan. Purcell zit dit ensemble in het bloed, zo bleek uit een sobere maar buitengewoon intense vertolking van Dido and Aeneas.

De bloeiende carrière van de Nederlandse sopraan Kelly God speelt zich hoofdzakelijk buiten onze landsgrenzen af. Woensdag bleef de operazangeres pur sang met een liedrecital in het Muziekgebouw aan ’t IJ in Amsterdam echter letterlijk en figuurlijk dicht bij huis, door te kiezen voor Wagners Wesendonckliederen.

Door te kiezen voor liederen van Mozart, Haydn, Schubert en Brahms nam Andreas Scholl dinsdag in de Kleine Zaal van het Concertgebouw een risico op gefronste wenkbrauwen. Deze componisten schreven immers niet voor zijn stemtype. Ook in zijn vertolkingkunst stelde hij zich opvallend kwetsbaar op, met bij vlagen dieproerende resultaten.

Het woord ‘elegisch’ in Busoni’s Berceuse élégiaque typeerde het complete programma dat Christianne Stotijn en ensemble Oxalys maandagavond in het Concertgebouw brachten. Weemoed en donkere herfsttinten overheersten. Toch verschilden de twee vocale cycli van Zemlinsky en Mahler sterk van karakter. Stotijn wist beiden het volle pond te geven.