Seizoen Opéra Royal de Wallonie 2014/2015
De Opéra Royal de Wallonie pakt in seizoen 2014/2015 flink uit met klassieke titels. Het operahuis in Luik brengt negen producties, waaronder populaire opera’s als La Cenerentola, Rigoletto, Manon en Tosca. Lees verder voor een overzicht.
Koudwatervrees zal het komende seizoen geen issue zijn in Luik. De negen opera’s die algemeen en artistiek directeur Stefano Mazzonis di Pralafera heeft geselecteerd hebben allemaal een topnotering in het ijzeren repertoire, met uitzondering van de operette L’Auberge du Cheval Blanc (Im weißen Rößl) van Ralph Benatzky en wellicht Luisa Miller van Verdi.
Di Pralafera ensceneert zelf nieuwe producties van Rigoletto en L’elisir d’amore. Verder zal zijn Manon terugkeren voor vijf voorstellingen. Ook van La Cenerentola, Die lustigen Weiber von Windsor en Les pêcheurs de perles zullen nieuwe ensceneringen worden gemaakt. Daarvoor is onder anderen regisseur David Hermann gevraagd, bekend van zijn Turco in Italia bij De Nationale Opera en zijn Zauberflöte bij Opera Vlaanderen. Hermann ensceneert Nicolai’s Lustigen Weiber von Windsor.
Opvallende namen in het nieuwe seizoensprogramma zijn de Nederlandse sopraan Barbara Haveman, die Tosca gaat zingen, de Italiaanse bariton Leo Nucci, die zijn lijfrol Rigoletto komt vertolken, en de beroemde bas-bariton Ruggero Raimondi, die in de huid van Scarpia zal kruipen in Tosca.
Hieronder een volledig overzicht van de producties die de Opéra Royal de Wallonie in 2014/2015 brengt:
La Cenerentola (Rossini)
19 t/m 30 september 2014
Dirigent: Paolo Arrivabeni
Regisseur: Cécile Roussat en Julien Lubek
Solisten: Marianna Pizzolato, Bruno De Simone, Dmitry Korchak, Enrico Marabelli, e.a.
Manon (Massenet)
16 t/m 25 oktober 2014
Dirigent: Patrick Davin
Regisseur: Stefano Mazzonis di Pralafera
Solisten: Annick Massis, Alessandro Liberatore, Pierre Royen, e.a.
Luisa Miller (Verdi)
26 november t/m 7 december 2014
Dirigent: Massimo Zanetti
Regisseur: Jean-Claude Fall
Solisten: Patrizia Ciofi, Gregory Kunde, Nicola Alaimo, e.a.
Tosca (Puccini)
20 december 2014 t/m 2 januari 2015
Dirigent: Paolo Arrivabeni en Cyril Englebert
Regisseur: Claire Servais
Solisten: Barbara Haveman, Isabelle Kabatu, Marc Laho, Calin Bratescu, Ruggero Raimondi, e.a.
Die lustigen Weiber von Windsor (Nicolai)
30 januari t/m 7 februari 2015
Dirigent: Christian Zacharias
Regisseur: David Hermann
Solisten: Franz Hawlata, Anneke Luyten, Werner Van Mechelen, Sabina Willeit, Laurent Kubla, e.a.
L’Auberge du Cheval Blanc (Benatzky)
20 t/m 22 februari 2015
Dirigent: Jean-Pierre Haeck
Regisseur: Dominique Serron
Solisten: Alexise Yerna, François Langlois, Nicolas Bauchau, Natasha Kowalski, e.a.
Rigoletto (Verdi)
15 t/m 31 maart 2015
Dirigent: Renato Palumbo
Regisseur: Stefano Mazzonis di Pralafera
Solisten: Leo Nucci, Désirée Rancatore, Gianluca Terranova, e.a.
Les pêcheurs de perles (Bizet)
17 t/m 26 april 2015
Dirigent: Paolo Arrivabeni
Regisseur: Yoshi Oïda
Solisten: Anna-Catherine Gillet, Marc Laho, Lionel Lhote, e.a.
L’elisir d’amore (Donizetti)
19 t/m 27 juni 2015
Dirigent: Bruno Campanella
Regisseur: Stefano Mazzonis di Pralafera
Solisten: Maria Grazia Schiavo, Cristiano Cremonini, Adrian Sampetrean, Laurent Kubla, Julie Bailly, e.a.
Zie voor meer informatie de website van de Opéra Royal de Wallonie.
De auteur
19Reacties
‘Die lustige Weiber’ is toch ook eerder een zeldzaamheid en ‘Les pêcheurs de perles’ wordt ook niet bepaald vaak (meer) uitgevoerd maar verder betreft het inderdaad het niet erg origineel -maar wel mooi natuurlijk- ijzeren repertoire. Maar aldus biedt voor ons, Belgen, Luik wel een mooie aanvulling bij de Munt, die wel een ‘gewaagd’ seizoen brengt en met de Vlaamse Opera die ook een heel ander repertoire brengt. En er zijn ook enkele namen in de bezettingen om naar uit te kijken: Massis, Ciofi, Kunde, Haveman, Raimondi, Nucci, Gillet en nog een concert met Florez! Goed toch!
Het programma 2014-2015 van de Opéra Royal de Wallonie in Luik bevat wel erg veel ijzeren repertoire, maar dan wel in voor het merendeel luxe bezettingen. Hopelijk komen ze allemaal, die grote namen. In het verleden hebben die (June Anderson, Sonia Ganassi, Deborah Voigt en Barbara Frittoli bv.) nogal eens afgezegd. Dat Ruggero Raimondi opnieuw komt opdraven als Scarpia verbaast me nogal. Al enkele jaren geleden bleek die als Falstaff en als Scarpia toch echt helemaal afgezongen.
Gisteren waren wij vanuit Haarlem naar een voorstelling van Massenet’s prachtige Manon, met Annick Massis als een in mijn ogen vocaal en qua spel schitterende Manon, in een verder prettige voorstelling van de Opéra royal de Wallonie. Zijn de recensenten van Place daar niet heen geweest? Jammer. Natuurlijk is Massis wat fors en ‘rijp’ voor een meisje van 16 maar wat ze liet horen was ronduit prachtig.
Ik was daar gisteren ook. Inderdaad Massis speelt fantastisch Manon, al ziet ze er inderdaad veel te volwassen uit (maar dat gebeurt zo vaak!). Ook vokaal is ze schitterend, al vind ik dat ze een neiging heeft al haar slot-hoge noten fortissimo te zingen (wat dan wel telkens een even fortissimo ovatie in de zaal als gevolg heeft!). Maar bij haar “Adieu, notre petite table” kreeg men wel haast de tranen in de ogen … wat haar niet belette een paar ogenblikken later met een bruusk gebaar het doek van datzelfde tafeltje te rukken om een nieuw leven in te slaan…
Tenor Liberatore zong meestal mooi en gevoelig, alleen in zijn grote aria in Saint-Sulpice vond ik hem toch wel heel geknepen…
Joakim was een kleurrijke Lescaut. De enscenering, als een flash-back gezien (eigenlijk de bladeren van een boek) was meestal geslaagd op enkele momenten na (zoal bv de kostuums in de gokscene – en de enorme mantel van Manon vond ik ook ietwat uit de toon. Maar al bij al de moeite, toch…
(gezien 17 april 2015)
LUIK STEEKT PARELVISSERS IN EEN REVOLUTIONAIR NIEUW JASJE
Bizets Parelvissers heeft een groot aantal diep-psychologische lagen die raken aan kwesties als macht, homoseksualiteit, derdewereldproblematiek, milieuvervuiling, onderdrukking van de vrouw, godsdienst, celibaat, promiscuïteit, loyaliteit en, vooral, watermanagement. Voor elke regisseur een haast onmogelijke opgave om deze extreme complexiteit over het voetlicht te brengen.
Maar het is de bejaarde Japanse regisseur Yoshi Oïda gelukt dit kunststukje te volbrengen. Op volkomen overtuigende wijze verplaatste hij de handeling naar het Ceylon van lang voorbije tijden. De “perles” zijn bij Oïda parels, en de “pêcheurs” zijn vissers. Men moet er behoorlijk aan wennen. De voorstelling lijkt elke band met het heden radicaal doorgesneden te hebben. Een confronterende aanpak, waar een gedeelte van het publiek duidelijk moeite mee had. In de pauze gonsde het rond “waar zijn de Tamil Tijgers”, “waar is Zurga’s nazi-uniform”, “waarom is Leïla niet naakt”, etc. etc. Ook was er veel kritiek op het zeer ouderwetse geweer dat ten tonele werd gevoerd.
Yoshi Oïda schijnt zijn aanpak te baseren op een apocrief manuscript van zijn landgenoot Lee. Daarin vond hij niet te negeren aanwijzingen om allereerst en vooral een verhaal te vertellen en psychologie van de koude grond nadrukkelijk achterwege te laten. En het is inderdaad een prachtig vorm gegeven verhaal dat Yoshi Oïda ons in Luik toont. Blijft het mysterie van die geheimzinnige meneer Lee. Yoshi Oïda wilde nog wel de achternaam prijsgeven (Bretto), maar deed er verder het zwijgen toe.
Pêcheurs de Perles in Luik. Nog tot en met 25 april. Gaat dat zien!
Lee Bretto LOL
(gezien 19 april)
Ik vond het ook een prachtige voorstelling. Het is trouwens een opera die zich slecht leent voor transposities (in tegenstelling tot andere…) De regisseur bracht een soort van ‘gestiliseerd exotisme’, als ik het zo mag zeggen. Met heel mooie kostuums waarin een contrast was tussen de blauwgrijze kostuums van de vissers en de witte en rode religieuze gewaden. Dat alles op een ‘strand’ in krijtkleuren met, heel sober, enkele symbolisch-religieuze-pittoreske requisieten.
En een heel goede bezetting met een karaktervolle en sonore Zurga (Lionel Lhote) een heel lyrische (de vocalisen!) Leila (Anne Catherine Gillet) en een eveneens heel mooi zingende (je crois entendre encore!) Nadir (Marc Laho). Het overberoemde duo in I “Au font du temple sainte”-hier trouwens gezongen in de originele versie met “Amitié sainte” in het tweede deel werd aldus één van de hoogtepunten van de namiddag. Men zou kunnen opmerken dat er zowel door koor als door solisten wat veel richting publiek werd gezongen (in plaats van tegen mekaar) maar ik neem aan dat dat om sonore reden beter is.
Volgens mij beseft men bij de Opéra royal de Wallonie al jaren dat opera ook een feest van herkenning mag zijn. Die lichte minachting voor het zgn. ‘ijzeren repertoire’ kan ik dan ook niet delen. Zolang de regie logisch blijft en de bezetting sterk is (en men dus iets heeft om zich theatraal aan te vergapen)kun je volgens mij zowel van moderne als meer traditionele opera’s iets moois maken. Ga je echter krampachtig forceren, zoals bijvoorbeeld door leentjebuur te spelen bij de musical, dan moet je het niet gek vinden dat het genre uiteindelijk een langzame dood sterft. Maar in Luik heeft men gelukkig nog gevoel voor de menselijke maat. Bonne chance à tous les participants!
Ik deel zeker de minachting voor het ‘ijzeren repertoire’ niet. Ik vind wel dat er meer werken mogen gegeven worden, die net buiten dat ‘ijzeren repertoire’ vallen, hetgeen gelukkig de laatste jaren terug meer het geval is. Ik denk dan aan uitvoeringen de afgelopen seizoenen van bvb ‘Les Huguenots (Luik en Munt) Oedipe van Enescu (Munt), La Juive (Vlaamse Opera), La Vestale (volgend seizoen Munt), Die Lustige Weber von Windsor (Luik), ‘Le pré aux clercs’ (Parijs), Le Cid (Parijs) en ‘Les pêcheurs de perles’ mag dan bekend zijn, het is jaren lang niet meer gespeeld-en nu plots overal (Nederlandse Reisopera, Luik en volgend seizoen in de Cinema vanuit de Met). Dat vind ik wel een gelukkige evolutie. Ik heb absoluut niets tegen ‘La boheme, Carmen en andere Traviata’s (integendeel, dat zijn natuurlijk allemaal absolute meesterwerken, maar er zijn nog zoveel andere werken geschreven, die zelden of nooit gespeeld worden en toch de moeite lonen, zelfs al zijn het dan geen ‘absolute meesterwerken. En inderdaad, Luik is goed bezig!
Luik is een safe house voor operaliefhebbers niet alleen uit België, maar ook uit Frankrijk, Duitsland en Nederland. Keer op keer prachtproducties zonder actualiseringsflauwekul. Ook een compliment voor Olivier voor zijn fraai-ironische bijdrage 🙂
Om alle punten op de i’s te zetten even toch opmerken dat ‘Die lustigen Weiber von Windsor’ toch wel geactualiseerd waren. Trouwens op een (voor mij) niet helemaal gelukkige manier…
Met het risico van excommunicatie maak ik even misbruik van het forum om te wijzen op L’ELISIR D’AMORE in Luik, op 27 juni. Ik heb twee goede plaatsen over, gereduceerde prijs wegens abonnement.
Ik zie niet in waarom men daarvoor zou geexcommuniceerd worden…
Geldelijk eigenbelang, meneer Caprasse! Een rotte appel in de kleurrijke fruitmand van pure kunstliefhebbers. In de wandelgangen spreekt men al van “royement”. Ik zelf hoop op Jordi’s clementie…
Marktplaats(place) de l’opera … weer eens iets anders:)
“La Clemenza di Jordi”, een mooie tittel voor een moderne opera, uiteraard in een moderne enscenering… 🙂
E poi « Il Fortunato Oliviero » !
Auguri,
St.S.
Nu jullie toch op de soldekestoer zijn: vanwege mijn kreunende Lundiastelling in de aanbieding: `Luister` vanaf najaar 2007 (nr. 646, d.w.z. het eerste dikke glossynummer) tot heden. Gratis af te halen.
Op http://www.operaliege.be staat inmiddels het seizoen 2015-2016: 10 opera’s, waarvan 2 als double bill, 5 overbekende werken, 5 wat minder alledaagse tot bijzondere en onder de uitvoerenden toch weer een paar grote namen. Kijk voor dat laatste, behalv onder “operas”, ook even onder “concerts”!