Valse sopranen: daar ren je doorgaans voor weg. Echter niet in het geval van Marguerite Dumont in de nieuwe Franse film Marguerite. Het gekraai van de steenrijke dame valt onverwacht in de smaak. Hoofdrolspeelster Catherine Frot: “Vals zingen is moeilijker dan mooi zingen.”

Marguerite komt op 15 oktober uit in Nederland. De film van regisseur Xavier Giannoli won recent de Nazareno Taddei Award tijdens het Venice Film Festival en was in nog twee andere categorieën genomineerd.

Het verhaal speelt zich af in 1921. De rijke Marguerite Dumont geeft op haar kasteel buiten Parijs een feestje voor muziekliefhebbers. Gepassioneerd als ze is, zingt ze een stuk voor haar gasten. Het is vreselijk vals, maar haar toehoorders doen alsof ze nog nooit zoiets moois hebben gehoord.

Als een jonge, provocerende journalist een lovend artikel over haar schrijft, begint ze echt in haar talent te geloven. Met de hulp van een oude operazanger maakt ze zich op voor haar eerste recital voor groot publiek.

De plot van de film is losjes gebaseerd op het leven van Florence Foster Jenkins, een Amerikaanse sopraan die ondanks haar absolute gebrek aan zangtalent enorm populair was. Over Jenkins verschijnt volgend jaar een film met Meryl Streep in de hoofdrol.

De in Parijs geboren actrice Catherine Frot vertolkt Marguerite Dumont. Frot begon haar carrière op het toneel en maakte in 1980 haar filmdebuut in Mon oncle d’Amérique. Ze brak echter pas in 1996 echt door op het filmdoek met Un air de famille.

Frot werd al in 2012 door regisseur Xavier Giannoli gevraagd om de rol van Marguerite te spelen. Het duurde echter lang voordat de financiering voor de film rond was, gezien de hoge kosten voor de decors en kostuums. In de tussentijd besloot Frot geen andere films te maken, maar zich weer op het toneel te richten. Twee opeenvolgende jaren speelde ze in het toneelstuk Happy Days van Samuel Beckett.

Frot vond het geen probleem om een paar jaar op de film te wachten. Van meet af aan wist ze dat Marguerite “een buitengewone rol” om te spelen zou zijn, vertelt ze in een kort vraaggesprek.

Had u weleens gehoord van Florence Foster Jenkins voordat u het script van Marguerite las?
“Nee. Ik ontdekte haar en haar levensverhaal pas toen we de film gingen maken. Maar ik wilde ook niet dat mijn vertolking een pure imitatie zou worden. De film was immers niet bedoeld als een biografie. Marguerite is niet Florence Foster Jenkins, dus toen het tijd was om in mijn karakter te kruipen, heb ik bewust geprobeerd een afstand te creëren met de echte persoon waar het verhaal op gebaseerd is.”

Hoe hebt u zich voorbereid op deze rol?
“Xavier stuurde me het boek Les tragédiennes de l’opéra. Dat was een geweldige bron van inspiratie voor me. De foto’s die het boek illustreerden, lieten me iets zien van de diva die Marguerite wil zijn, van haar droom om operazangeres te worden.

Ik heb ook zangles genomen, zodat ik in staat was om de aria van de Koningin van de Nacht van Mozart en Bellini’s ‘Casta diva’ uit te voeren, naast nog andere stukken. Ik heb ze allemaal uit m’n hoofd geleerd.

Eerst dacht ik dat ik gewoon vals kon zingen, maar sommige partijen lagen zo hoog, dat er een serieuze coloratuurtechniek voor nodig was. Ik zette heel veel druk op mijn stembanden om die hoge noten te halen, dus besloot Xavier dat het beter zou zijn als mijn stem in bepaalde scènes nagesynchroniseerd zou worden. Daarop moest ik me de kunst van het playbacken meester maken. Ik moet zeggen dat ik juist door al dat zingen langzaam met het karakter van Marguerite vergroeide.”

Wat is moeilijker: mooi zingen of vals zingen?
“Het moeilijkste is eigenlijk om vals te zingen, om in iets lelijks toch iets moois te vinden. Aan het begin van de film zeggen Kyril en Lucien bij het verlaten van Marguerites privéconcert: ‘Ze zingt goddelijk vals, subliem vals, waanzinnig vals.’

Xavier nodigde me een keer uit om naar de studio te komen en te genieten van de valse zang van degene die mijn zangstem moest nasynchroniseren. Ik heb geweldige herinneringen aan die middag.”

Marguerite komt in de film naar voren als een erg eenzame vrouw, afgewezen door haar echtgenoot…
“Ja. Muziek is daarom niet alleen haar passie, maar ook een manier voor haar om een emotionele leegte te vullen. Haar man praat over haar alsof ze een monster is. ‘Waarom moet ze zo staan balken?’ vraagt hij aan zijn minnares. Hij geeft zelfs toe dat hij zich voor haar schaamt. En toch doet Marguerite alles uiteindelijk voor hem. Ze wil dat hij haar aankijkt. Ze wil bestaan in zijn ogen.

Marguerite is naïef. Een onschuldige, wachtend tot ze door cynici verscheurd wordt. Dat maakt haar zo’n complex karakter. Zonder dat ze het weet, dwingt ze de mensen om haar heen om hun eigen leugens onder ogen te zien.”

De film Marguerite is vanaf 15 oktober in diverse bioscopen in Nederland te zien. Hieronder de trailer: