Naast het bekendere Semiramide presenteert het festival Rossini in Wildbad dit jaar ook de onbekende en zeldzaam opgevoerde eenakter Adina. Een prima productie, met een verhaal à la Entführung aus dem Serail en Bruno Pratico als grote naam.

In 1817 kreeg Rossini uit Lissabon de vraag van een rijke mecenas om een opera te schrijven waarin een bevriende zangeres de hoofdrol zou kunnen zingen. Een jaar later leverde Rossini de partituur af van Adina. Maar het werk werd niet opgevoerd. Waarom weet men niet.

In 1826 beleefde deze korte eenakter uiteindelijk toch zijn creatie in Lissabon, vermoedelijk omdat een zanger zich had herinnerd dat er in het operagebouw nog ergens een partituur van Rossini moest liggen. Daarna verdween de opera weer in de kast en sindsdien werd hij heel sporadisch nog eens opgevoerd, bijvoorbeeld op het festival in Pesaro in 1999 en 2003. En dit jaar ook op het festival in Bad Wildbad.

Het verhaal heeft veel weg van Mozarts Entführung aus dem Serail: Adina is terechtgekomen in de harem van de kalief. Ze gelooft dat haar geliefde Selim dood is en stemt dan maar in met een huwelijk met de kalief. Die is verliefd op haar omdat ze hem doet denken aan zijn eerste liefde Zora, wier spoor hij bijster is geraakt.

Selim duikt net op tijd op en probeert met Adina uit de harem te ontsnappen. Ze worden betrapt en gevangen genomen. Adina smeekt de kalief om genade, valt flauw en verliest daarbij een halssnoer dat de kalief herkent als het snoer dat hij ooit aan Zora cadeau heeft gedaan; Adina blijkt de dochter te zijn van de kalief en Zora. Hij valt haar in de armen en ze kan trouwen met Selim. Daarmee krijgt deze ‘halbernste Farsa’ een happy end.

De eenakter werd gebracht in een simpele regie in een al even simpel decor en oosterse kostuums. Er was maar een enkele bekende zanger, de Italiaanse veteraan Bruno Pratico in de bijrol van Mustafa, de tuinman van de kalief. Mustafa heeft geen aria, maar halverwege de opera maakt hij daarover zijn beklag bij de dirigent, eist een aria en krijgt er uiteindelijk één: de aria van Batone uit L’Inganno felice, één van de andere eenakters van Rossini. Het sloeg nergens op, maar het leverde net voor de pauze wel een vrolijke great-Bruno Pratico-show op.

De rest van de cast bestond uit jonge zangers, variërend van een goeie Raffaele Facciola in de baritonrol van de kalief tot een erg matige Griekse tenor als Selim. Hij had niettemin de opvallendste aria van de opera, waarin een grote rol is weggelegd voor de Engelse hoorn, die schitterend vanuit het orkest kwetterde.

Dat Tsjechisch gelegenheidsorkest maakte onder Antonino Fogliani een goede beurt. Het Camerata Bach Chor Posen had een beperkte rol (wat vrouwen in de harem van de kalief en wat mannelijke harembewakers). De mannen hadden grote moeite om gelijk te zingen.

Alles bij mekaar kan je Adina geen vergeten parel noemen. Maar ook voetnoten uit de operageschiedenis hebben bestaansrecht.