Met de onbekendere Verdi-opera I due Foscari opende de Los Angeles Opera dit weekend zijn seizoen. Het affiche blonk van grote namen als Plácido Domingo en Marina Poplavskaya. Het succes was groot.

I due Foscari is één van Giuseppe Verdi’s historische opera’s, gebaseerd op het leven van Francesco Foscari. Foscari heerste als doge van 1423 tot 1457 over Venetië. Hij maakte veel vijanden naarmate zijn macht groeide.

Foscari had drie zonen. Op het moment dat de opera begint, zijn twee van hen echter al overleden. En de derde, Jacopo, wordt door vijanden van zijn vader beschuldigd van corruptie en moord. Hij wordt veroordeeld en verbannen. De doge sterft aan een gebroken hart.

De opera, uit 1844, heeft overeenkomsten met Simon Boccanegra uit 1857, aangezien beide werken om een doge draaien. Muzikaal gezien is I due Foscari echter eerder een neef van Ernani, de opera die Verdi een jaar eerder schreef, en van Macbeth, dat drie jaar later in première ging.

De belangrijkste aria’s zijn geschreven in tweedelige belcanto-vorm, waarin de openingsmelodieën vaak gevolgd worden door levendige cabaletta’s. Dezelfde soort aria’s zijn te vinden in Ernani, Macbeth en ook Il Trovatore, maar minder in Verdi’s latere opera’s. I due Foscari is een melodieus, aanstekelijk, ritmisch juweeltje dat veel te lang in de vergetelheid heeft verkeerd.

Het was een geweldige ervaring dit prachtige werk op 15 september te horen bij de Los Angeles Opera, in een productie die ook langs het Palau de les Arts Reina Sofia in Valencia en het Theater an der Wien in Wenen zal gaan. De cast in Los Angeles telde een gepast aantal sterren voor een seizoensopening, een avond waar de champagne voor, tijdens en na de voorstelling rijkelijk vloeide.

Plácido Domingo zong de intense baritonrol van de Venetianse doge met krachtige, gepassioneerde klanken. Marina Poplavskaya portretteerde zijn schoondochter Lucrezia met schitterende helderheid, terwijl de Italiaanse tenor Francesco Meli een veelbelovend huisdebuut maakte als de onfortuinlijke zoon Jacopo.

Regisseur Thaddeus Strassberger en decorontwerper Kevin Knight stopten Meli het grootste deel van de voorstelling in een kooi, maar hij zong niettemin met bravoure. Meli heeft niet enkel de voor een tenor onmisbare ‘money-notes’, hij heeft ook echt een prachtige klank.

Poplavskaya’s stem lijkt te groeien. Ze kwam meerdere malen met gemak boven het volledige koor uit. Daarnaast zag ze er heerlijk uit in Mattie Ulrichs dramatische kostuums.

Strassberger vertelde het verhaal effectief, maar liet aan het einde van de opera, als Jacopo en de doge al gestorven zijn, Lucrezia haar zoontje verdrinken. Nogal ongepast. Maar het was geen groot ding, de hele avond lang konden we genieten van de historie en de levende muziek van wat voor het publiek hier een gloednieuwe, vroege Verdi was.

Als de grootste vijand van de Foscari’s (Loredano) zette Ievgen Orlov een door en door slecht personage neer, met op het oog geen prijzenswaardige kwaliteiten. Zijn ‘partner in crime’ Barberigo – gezongen door Ben Bliss van het Domingo-Thornton Young Artist Program – veranderde echter zijn getuigenis nadat hij Jacopo’s onschuld ontdekte. Dat deed hij met bronzen, klankrijke zang, wat me ervan overtuigt dat we nog vaker van hem gaan horen.

Een ander jong talent van het Young Artist Program, en tevens winnaar van de Marilyn Horne Song Competition dit jaar, was Tracy Cox, die met een overtuigende vertolking van Lucrezia’s vertrouwelinge Pisana positief van zich liet horen.

Een groot deel van het succes van de première mag toegeschreven worden aan het harde werk van muzikaal directeur James Conlon en koordirigent Grant Gershon. Het was goed om te zien dat niet alleen het koor maar ook het orkest na de voorstelling applaus mocht komen halen. Er wordt altijd hard gewerkt in de bak en het wordt tijd dat de musici dezelfde waardering krijgen als hun vocale collegea’s.

Het publiek bij de openingsavond had een heerlijke avond. En ik verwacht hetzelfde voor de publieken in Valencia en Wenen. I due Foscari is een fascinerende show.

Maria Nockin doet regelmatig verslag van interessante producties van operahuizen in het westen van de Verenigde Staten. Nockin, geboren in New York City, studeerde zang en werkte onder meer bij het Metropolitan Opera Guild en als docent in Brooklyn en Long Island. Inmiddels woont ze op een ‘ranchito’ in Zuid-Arizona.