Het Teatro La Fenice in Venetië is één van de beroemdste operahuizen van Europa. Een gebouw waar vele hoogtepunten uit de operahistorie plaatsvonden. Daaronder de wereldpremières van Rigoletto en La traviata. Place de l’Opera-correspondent Peter Vandamme reisde af naar de stad van de bruggen voor producties van beide werken. In deel twee La traviata.

Deze productie van La traviata stamt uit 2004. Het was de eerste voorstelling die na de restauratie van het operahuis (van 2001 tot december 2003) opgevoerd werd.

Robert Carsen laat het verhaal spelen in de jaren ’70 van de vorige eeuw en beklemtoont in zijn regie de macht van het geld. Voor geld is alles te koop. Al tijdens het voorspel van de eerste akte zit Violetta op haar bed en komen mannen haar één voor één betalen voor de ‘diensten’ die ze hun bewezen heeft.

Het eerste tafereel van het tweede bedrijf (het huis buiten Parijs waar Violetta en Alfredo samen wonen) speelt zich af in het bos. We zien een leeg decor met op de achtergrond een reusachtig doek waarop bomen en struiken geschilderd zijn. Uit de lucht dwarrelen geen bladeren neer, maar bankbiljetten.

Als vader Germont Violetta komt vragen om afstand te doen van zijn zoon, wil hij haar betalen met een pak bankbriefjes. En ook in het tweede tafereel (het feest bij Flora) lijkt geld dé drijfveer te zijn. Alfredo gooit Violetta een pak biljetten (ze zien eruit als dollarbiljetten, maar dan wel met de beeltenis van Verdi) in het gezicht.

Helemaal aan het eind van de opera verwijst Carsen opnieuw naar de hebzucht: Violetta sterft en meteen gaat haar meid Annina met haar bontjas aan de haal.

De jonge Italiaanse sopraan Jessica Nuccio was een ster-Violetta, met een prachtige, volle stem. Feilloos zong ze aan het eind van het eerste bedrijf haar grote aria. En aangrijpend nam ze in de derde akte afscheid van het leven met ‘Addio del passato’.

Ze kreeg daarbij steun van Diego Matheuz, die bij dat afscheid vanuit het orkest een huiveringwekkende hobo liet horen. Eenzelfde iets gebeurde eerder al in de tweede akte. Terwijl Violetta haar brief schreef aan Alfredo liet Matheuz haar tranen vanuit de orkestbak opwellen met een jankende klarinet.

Violetta kreeg repliek van de Koreaan Ji-Min Park als Alfredo. Een stuk kleiner en frêler dan Nuccio. Niet alleen fysiek, maar ook vocaal.

Giovanni Meoni zong de partij van vader Germont. Een mooie bariton, maar hij had wat meer vuur in zijn rol mogen brengen.

Het koor moest niet alleen zingen, maar mocht, zoals we dat van Carsen gewoon zijn, ook echt deelnemen aan de actie. De reis naar Venetië waard!