Stertenor Ramón Vargas gaf op zondag 2 december een benefietconcert in het Theater Luzern, Zwitserland. Het was een haast intiem optreden, dat de grootse kunst en het grote hart van deze tenor van dichtbij liet zien.

Ik had me het concert anders voor kunnen stellen, met veel pathos en weinig plezier. Het uitgangspunt was immers meer dan serieus: midden in zijn internationale carrière maakte de Mexicaanse tenor, een familieman, de geboorte en in 2000 de dood van zijn gehandicapte zoon mee.

Het leven schrijft harde verhalen, zonder twijfel, en ook de sterren aan de vaak zo pretentieuze en luxueuze operahemel zijn niet onkwetsbaar voor die echte tragedies. Dat was het lot van Ramón Vargas.

Bij zo’n benefietgala kan men er zeker van zijn dat het niet om de publiciteit van de sterzanger draait, maar enkel en alleen om één doel: het publiek bewustmaken van en geld inzamelen voor het Fondo Memorial Eduardo Vargas.

Hartverscheurende aria’s of melancholische monologen om het publiek tot tranen te bewegen, waren er echter niet. Integendeel! De stichting opereert onder het motto ‘Por una vida feliz’ (voor een gelukkig leven) en wil blijdschap geven aan arme kinderen in arme dorpen van Mexico. Van levensvreugde en liefde wilde de tenor daarom zingen, om echte blijdschap aan de bevoorrechte oren in Luzern te geven.

Waarom Luzern? Het was in het Drei-Sparten-Theater van deze mooie stad dat Ramón Vargas zijn eerste vaste engagement in zijn carrière kreeg. Van 1988 af aan was hij drie seizoenen lang ensemblelid en zong hij verschillende rollen, van barok tot Mozart en Rossini. Geen wonder dat hij vandaag de dag nog altijd een grote populariteit geniet in deze stad. En dus stond hij na 25 jaar – door het leven getekend, maar artistiek gezien op zijn top – weer voor ‘zijn’ publiek.

Het komt niet vaak voor dat je een tenor van zijn kaliber in een operahuis kunt horen dat precies 555 plaatsen telt. Een buitenkans om zijn kunst van dichtbij onder de loep te nemen. Neem die kleuren in zijn stem en zijn fantastische frasering. Of zijn geweldige ademtechniek, waardoor hij langgerekte bogen kan trekken en matenlange legati kan zingen. Zoals in een aria van Don Ottavio uit Don Giovanni bijvoorbeeld, of in Gounods ‘Ah, lève-toi, soleil’ – om slechts twee voorbeelden uit het progamma te noemen.

Naast hem op het toneel stond de vurige sopraan María Alejandres, eveneens uit Mexico stammend. Wat een temperament! In een duet uit L’elisir d’amore, dat het paar halfscenisch opvoerde, kon je je lachen, ja, het pure plezier onmogelijk onderdrukken. Wie zegt dat benefiet en liefdadigheid melodramatisch moeten zijn?

Met een ‘sing-along’ van ‘Stille Nacht’ als toegift, meegezongen door het koor en het gehele publiek, eindigde een positieve en intieme avond, die hopelijk niet enkel de vreugde maar ook de vrijgevigheid van het publiek opwekte.

Ramón Vargas blijft nog een tijdje in Zwitserland. Hij is tot en met 14 december te horen in Un ballo in maschera bij het Opernhaus Zürich.