Bij de herneming van een twee jaar oude enscenering van Bellini’s I Capuleti e i Montecchi in München waren alle ogen op Joyce DiDonato gericht, die na haar grandiose Cenerentola afgelopen zomer nu gestrikt was voor een serie Romeo’s. Ze stelde allerminst teleur. Net als haar stercollega’s Joseph Calleja en Ekaterina Siurina.

De Amerikaanse mezzosopraan DiDonato greep van haar eerste entree af aan de aandacht met haar dijk van een présence, haar natuurlijkheid en haar passie. Haar prachtig warm getimbreerde mezzo imponeerde zeer in haar subtiel tentoongespreidde aria’s, om nog maar te zwijgen over haar heerlijke frasering en kunstige versieringen.

Zeer geslaagd waren ook haar duetten met Ekaterina Siurina als Giuletta, die zich een ware evenknie van de Amerikaanse toonde. Siurina zette haar personage als zelfbewuste jonge vrouw neer en maakte indruk met haar heerlijke, kristalheldere sopraan.

Voor de rol van ongelukkige geliefde Tebaldo was Joseph Calleja – kort geleden nog in het Concertgebouw te horen – een heuse luxebezetting. Zijn zachte timbre en stralende hoogte gaf de relatief korte rol een upgrade. Zo was de duelscène met Romeo en hun daaropvolgende verdriet over de dood van Giulietta zeer ontroerend.

Goran Juric was een autoritaire Cappelio (Giulietta’s vader) en als zijn tegenpool Lorenzo gaf Andrea Borghini een fraaie vocale vertolking.

Yves Abel dirigeerde het Bayerische Staatsorchester emotioneel en zangersvriendelijk, al had hij er op sommige ogenblikken in mijn ogen nog meer uit kunnen halen.

Aan het succes van de avond droeg voor een niet gering deel de sfeervolle enscenering van Vincent Boussard bij. De abstract gehouden ruimtes van Vincent Lemaire schiepen een soort droomwereld, die mooi in harmonie was met het karakter van de opera – extra aangezet door de atmosferische lichtregie van Guida Levi.

Met vooral kleine, intelligente gebaren en details lukte het Boussard om geloofwaardig de gevoelens van de hoofdrolspelers uit te beelden, iets wat vooral DiDonato met haar grote zangerspersoonlijkheid wist te benutten.

De weelderige kostuums, ontworpen door de Franse mode-designer Christian Lacroix, refereerden in vervreemde vorm aan zowel de tijd van de renaissance als de tijd van Bellini, waarbij Romeo’s optreden aan Lord Byron deed denken. Wat jammer vond ik dat de capaciteiten van Lacroix in verschillende scènes wel erg nadrukkelijk op de voorgrond werden gezet, zonder duidelijke relatie met de opera. Dat leidde ook enigszins van de muziek af.

Het publiek bejubelde de solisten en het orkest, waarbij Joyce DiDonato een extra ovatie kreeg. Het is te hopen dat deze buitengewone zangeres in de toekomst vaker in München te gast zal zijn en zo het hoge vocale niveau dat de Bayerische Staatsoper de afgelopen jaren in het belcanto-repertoire neer weet te zetten kan handhaven.

Zie voor meer informatie de website van de Bayerische Staatsoper.