Verdi’s Aida betekent spektakel. Zeker in San Diego. Het operahuis van de stad in Californië zette onlangs de oogverblindende Aida van Jo Davies op het toneel. Met een uitmuntende cast op het toneel en een succesvol debuterende Daniele Callegari op de bok.

Met de bouw van het Suezkanaal in de negentiende eeuw werd Egypte interessanter voor West-Europeanen. De Khedive Ismail Pasha bestelde daarom voor de opening van het nieuwe operahuis in Caïro bij de toen al beroemde componist Giuseppe Verdi een hymne.

De componist liet de vorst echter weten dat hij geen gelegenheidsstukken schreef. Het operahuis opende daarom met Verdi’s al bekende opera Rigoletto, maar een werk dat specifiek voor Egypte geschreven was, had de Khedive daarmee nog niet.

De Franse egyptoloog Auguste-Edouard Mariette presenteerde de heerser een scenario voor een Egyptische opera en er werd weer contact opgenomen met Verdi. Dit keer bood de Khedive hem niet alleen een grote som geld aan, maar liet hij de Italiaanse componist ook weten dat het aanbod bij een nieuwe afwijzing naar Charles Gounod zou gaan…

Verdi ging akkoord om de opera te componeren voor 150.000 lire (ter vergelijking: de librettist kreeg slechts 20.000 lire). Hoewel de componist niet naar Caïro hoefde te komen, werd hem gevraagd om een afgevaardigde te sturen die de repetities en voorstellingen kon overzien. Dat hij zelf niet ging, kwam onder meer doordat het gehele publiek uit notabelen, politici en critici zou bestaan.

Verdi schreef de rol van Aida voor Teresa Stolz, maar ook zij maakte de reis naar Caïro niet. Voor haar en voor Verdi was de echte openingsavond daarom de première van het werk bij de Scala in Milaan op 8 februari 1872. Het hoeft eigenlijk niet gezegd te worden dat beide premières enorm succesvol waren.

Op 23 april presenteerde de San Diego Opera de opera in een productie van Jo Davies, in deze stad geregisseerd door Andrew Sinclair. Het kleurrijke en fantasierijke decor- en kostuumontwerp kwam van Zandra Rhodes en de geweldige pruiken van Stephen Bryant.

Een goede Aida is een groots spektakel. Dat zat in deze productie helemaal goed, want het was een waarlijk spectaculaire avond, tot aan de zijdeblauwe olifant in de triomfscène toe! Dit was een productie waarin de visuele kunsten op het toneel van eenzelfde kaliber waren als de zang van ’s werelds beste artiesten. De enige zwakte was in mijn ogen de laatste scène, waarin niets het gevangen koppel daadwerkelijk gevangen leek te houden.

Regisseur Andrew Sinclair voegde een paar interessante elementen aan de regie toe. Er was een menselijk offer met het nodige ‘bloed’ in de tempel van Vulcanus en Amonasro kreeg eerst een mes tussen zijn ribben voordat hij naar Ethiopië vluchtte.

Aida, Latonia Moore, liet een grote lyrische stem horen, waar ze niettemin naar hartenlust piannissimi mee kon zingen. Haar stem zweefde over complete ensembles heen en ze domineerde het toneel met haar présence. Want niet alleen haar zang is een lust voor het oor, ze kan acteren ook.

Als Radames toonde Walter Fraccaro zich een sterke militaire leider, gezongen met een solide hoewel niet echt mooi geluid. Mezzosopraan Jill Grove beschikt net als Moore over een grote stem met interessante kleuren en boventonen. Zij was een hoogmoedige Amneris die haar hart volledig aan Radames verloor. Ze doseerde haar zang knap en bereikte in de veroordelingsscène in de vierde akte het hoogtepunt van haar sterke vertolking.

Mark S. Doss is een goede zanger, die in staat is een gedenkwaardige karakter neer te zetten. Zijn Amonasro was voortdurend omringd door een aura van gevaar en hij zong met een donkere, dramatische klank. Ramfis, de machtige hogepriester, werd vertolkt door Reinhard Hagen, die stevig de controle hield met trefzekere basnoten en een sterke uitstraling.

Het koor heeft een enorme rol in deze opera. Koorleider Charles Prestinari wist de strijdende kampen van Egyptenaren en Ethiopiërs in de glorieuze melodieën van Verdi in prachtige harmonie te verenigen, ondanks hun vijandschap.

Dirigent Daniele Callegari maakte met deze productie een zeer succesvol debuut in San Diego. Zijn tempi waren rap, maar nooit te snel. Hij gaf de zangers ruimte om te ademen en overschaduwde nooit hun zachtere passages.

Met dank aan al deze voortreffelijke artiesten beleefde het publiek in San Diego een werkelijk memorabele voorstelling van dit spectaculaire werk.

Zie voor meer informatie de website van de San Diego Opera.