Met een intelligente enscenering van Don Giovanni heeft het Theater St. Gallen zijn seizoen geopend. Regisseur Guy Joosten maakt van Mozarts titelheld een theaterster, voor wie iedereen maar al te makkelijk zwicht. Behalve de mooie Zerlina van Simone Riksman.

‘Theater in het theater’ is niet het nieuwste idee om een innovatieve regie te creëren. Persoonlijk heb ik dit beproefde concept echter nog nooit bij een Don Giovanni gezien. Tót de eerste première van het seizoen in het Theater St. Gallen, waar Guy Joosten deze invalshoek met succes benutte.

Voor de ouverture zien we een theater in Spanje. Het toneel zien we vanuit het perspectief van de artiesten. De machinerie, de coulissen en de decorstukken (Johannes Leiacker) doen denken aan een laatbarokke uitvoering. De fraaie kostuums (Eva Krämer) bevestigen dat.

Bij de eerste maten van de ouverture gaat het doek niet open maar dicht. Een vervreemdend moment. Het is duidelijk dat Guy Joosten er wat mee zeggen wil: dat wat we gaan zien, gaat over het theater op zichzelf, het theater an sich.

Don Giovanni is de ster in dit theater. De mensen verdringen zich om hem te zien en vragen om zijn handtekening. Hij is hier de drijvende kracht, om wie alles draait. De rol wordt markant gezongen door Palle Knudsen (die grappig genoeg in Denemarken een ridderorde draagt). En met zijn naakte bovenlijf is hij bepaald een verleider.

Zijn assistent Leporello (de zeer overtuigende Gabriel Souvanen) wil graag net als zijn meester zijn, en wil hem enkel voor zichzelf hebben. Maar ook Donna Anna (Tatiana Lisnic) wil hem ‘hebben’, net als Donna Elvira (Stephanie Houtzeel). Zelfs de sentimentele Don Ottavio (de heerlijke ’tenore di grazia’ Anicio Zorzi Giustiniani) kan enkel met iets van jaloezie naar Giovanni kijken.

Iedereen wil wat van de ster, maar hij zit juist achter die ene persoon aan die het minste met zijn wereld te maken heeft en die hem het beste kan weerstaan, ondanks dat haar simpele verloofde Masetto (Jordan Shanahan) haar zin in avontuur niet altijd weet te stillen. Dat is de mooie, jonge Zerlina, die zich als ‘disco-punk-icoon’ met blond, opgestoken kapsel en hoge pumps onbevangen, als een frisse wind, over het barokke toneel beweegt.

Dit goed geslaagde personage wordt sterk en levendig neergezet door Simone Riksman. De ‘Holländer in St. Gallen’ laat aan het begin van dit nieuwe seizoen een gegroeide, versterkte sopraan horen. Haar stem heeft aan doordringendheid gewonnen, haar vibrato is voller en haar klank is geslotener, meer gefocust. Nog altijd helder en lenig, maar niet zo slank. Ze ziet er trouwens ook in krappe, zwarte negligé prachtig uit. Geen wonder dat Don Giovanni achter haar aanzit…

Als de held van het verhaal uiteindelijk kopje-onder gaat in zijn zonden en spoorloos verdwijnt, eindigt het hele theater. De set wordt afgebouwd en de personages worden weer zichzelf, als zangers in een concertante uitvoering. Zo eindigt de laatste scène, waarna de cirkel zich sluit en de achterkant van het theater weer te zien is, net als aan het begin.

Na afloop van de voorstelling van zondag klonk nog een spontaan koor achter het gordijn: een ‘happy birthday’ voor Simone Riksman, die haar verjaardag op de bühne vierde. Een beetje à la de regie van Joosten. Alleen nu met echt leven in een echt theater.