Rond de jaarwisseling bracht de Metropolitan Opera een nieuwe, Engelstalige productie uit van Johann Strauss’ befaamde operette Die Fledermaus. Donderdag vond de dertiende en laatste voorstelling van de premièrereeks plaats. Een zeer luister- en bezienswaardige voorstelling.

Regisseur Jeremy Sams had speciaal voor deze New Yorkse uitvoering samen met Douglas Carter Beane een nieuwe Engelse versie van Die Fledermaus gemaakt, die na wat gewenning verbazend goed functioneerde.

Terwijl de zangnummers behoedzaam en muzikaal naar het Engels waren overgezet, waren de uitvoerige gesproken dialogen naar de humor van het Amerikaanse publiek geplooid. Dat maakte het voor de bezoekers niet alleen makkelijker om het verhaal te volgen, maar droeg ook zeer bij aan de levendigheid en spontaniteit van de uitvoering.

Sams plaatste zijn enscenering in Wenen, tijdens de oudejaarsavond van 1899, het jaar dat Strauss overleed. De fantastische, op het libretto gebaseerde decors en kostuums van Robert Jones lieten de glans van de belle époque herleven en kregen al bij het opengaan van het doek applaus.

Met een gedetailleerde personenregie, heerlijke choreografieën (Stephan Mear) en een intelligent gevoel voor humor – dat nooit in slapstick verzandde – lukte het het regieteam om een grappige, onderhoudende avond te creëren.

Ook de muzikale kant van deze Fledermaus was een vrijwel onbelemmerd genoegen. Christopher Maltman – op 4 maart te horen in het Concertgebouw – ging volledig op in zijn partij van Gabriel von Eisenstein. Zijn robuuste, elegant ‘bestuurde’ bariton past perfect bij het oppervlakkige karakter van de womanizer en ontrouwe bon-vivant.

Susanna Phillips bewees haar talent voor komedie als Rosalinde. Met haar stralende sopraan harmonieerde ze bovendien perfect met haar echtgenoot. Niettemin had ik van haar met name in de Csárdás meer lichtvoetigheid verwacht.

Maltman en Phillips vormden in deze productie een geassimileerd Joods echtpaar, in wier salon zich zowel een kerstboom als een menora bevond. De briljant zingende en spelende Adele van Jane Archibald werd dan ook demonstratief opgedragen om als avondeten een niet-kosjere varkenskop op te dienen…

Als Alfred imponeerde de jonge tenor Michael Fabiano, later dit seizoen als Faust te zien bij De Nationale Opera. Het prachtige timbre van zijn stem en zijn vlekkeloze hoogte, evenals zijn volledige identificatie met zijn rol deden mij hopen dat ik deze geweldige zanger binnenkort weer mag zien.

Prins Orlofsky werd met countertenor Anthony Roth Costanzo bezet. Weliswaar klonk zijn stem in de hoogte af en toe wat gespannen, maar over het geheel genomen overtuigde de zanger met zijn meeslepende interpretatie van de verveelde prins, die in zijn aria ‘Ich lade gern mir Gäste ein’ toch nog een toefje travestie toevoegde.

Paulo Szot was een indrukwekkende (maar toch falende) intrigant in de rol van Dr. Falke, terwijl Betsy Wolfe als Ida en Patrick Carfizzi als Frank het zangersensemble completeerden. Acteur Danny Burstein vulde als Frosch zijn moment in de derde akte ‘very american’ in, zonder de scène al te zeer op te rekken.

Het door Donald Palumbo ingestudeerde koor zong genuanceerd en voerde zijn aandeel perfect uit. Het fantastische Met-orkest werd door dirigent Adam Fischer met veel precisie en schwung door de avond geleid. Fischer haalde alles uit Strauss’ walsmuziek en kon de kwaliteit van het orkest in de beroemde ouverture en in de polka ‘Unter Donner und Blitz’ geheel tentoonspreiden.

Het publiek genoot zichtbaar en hoorbaar van de amuserende voorstelling. Echt zo’n avond waarbij je aan het einde opgetogen en tevreden naar buiten stapte.

Zie voor meer informatie over de producties van de Metropolitan Opera www.metropolitanopera.com.