Een liefdesdrankje van Gaetano Donizetti, geserveerd onder de Mexicaanse zon, niet ver van het strand. Exotischer kan haast niet. De Ópera de Tijuana schotelde het zijn bezoekers voor op 4 april met de opvoering van L’elisir d’amore in de San Jose Courtyard, een prachtige openluchtlocatie. Place de l’Opera-correspondent Maria Nockin was erbij en doet verslag.

De schitterende San Jose Courtyard is onderdeel van het House of Culture en ligt in de buurt van Tijuana’s stranden. De binnenplaats is omrand door oude bomen, die met hun takken een koele schaduw verspreiden. Er staan zo’n vierhonderd witte stoelen en de tickets hebben schappelijke prijzen.

Naast de binnenplaats is er ruimte om te eten en te drinken en voert een volksdansgroep diverse inheemse Mexicaanse dansen op voor het arriverende operapubliek. De levendige muziek en dans geven de avond een opgewonden start.

Bij het invallen van de duisternis begint de opera. Er is geen orkestbak, dus zitten de musici voor het (redelijke hoge) toneel. Het functionele decor van José Medina en Paola Cortés bestaat uit hooibalen, poortjes, een rustieke brug, een koets voor Dr. Dulcamara, tafels, stoelen en verschillende verdiepingen waar de actie zich kan afspelen. Laura González’ kostuums plaatsen de handeling in de negentiende-eeuw.

Omdat de voorstelling in de openlucht plaatsvindt, dragen de solisten microfoons (zulke die je bij Broadway-shows ziet). Jammer genoeg valt de set van Eugenia Garza (de Adina) een paar keer uit in de eerste akte. Garza geeft niettemin een expressieve vertolking van Adina. Ze zingt de rijke landeigenaresse heldere, lyrische klank.

Rogelio Marin is een energieke, viriele Nemorino, wiens frasering sensueel en tegelijk zeer gecontroleerd is. Bij zijn welluidende, voortreffelijke invulling van ‘Una furtiva lagrima’ houdt lang niet iedereen het droog.

De verrassing van de avond is echter de Giannetta van Norma Navarrete: een bruisende, lokale sopraan, wier stem zo smakelijk is als crème caramel…

Hoe belangrijk de sopraan en tenor in deze opera ook zijn, de brede schouders die het gewicht van de voorstelling moeten dragen zijn die van Doctor Dulcamara. Bas Charles Oppenheim, een regelmatige gast bij Bellas Artes in Mexico City, zet een charismatische charlatan neer. Zijn charme, het placebo-effect en een paar woorden zijn genoeg om zijn simpele Bordeaux effectiever te maken dan Isoldes magische liefdesdrank.

Als echte ‘basso buffo’ zingt Oppenheim met een volumineuze stroom van afgeronde, bronzen hoge noten en donkere, fluwelen klanken in de laagte. Vanaf zijn eerste ‘Udite, o rustici’ tot het einde van deze heerlijk amuserende opera domineert hij het toneel.

De jonge bariton Emmanuel Franco, in Nederland bekend van optredens bij de Dutch National Opera Academy, zingt sergeant Belcore. Hij is een gedreven, macho officier en zingt zijn rol met krachtige stem.

Donizetti was een meester in het schrijven van ensembles. De schoonheid van zijn koorcomposities komt goed uit de verf in het harmonieuze optreden van het Tijuana Opera Chorus. Het orkest, gedirigeerd door Armando Pesqueira, haalt jammer genoeg niet het maximale uit de partituur, maar heeft L’elisir d’amore naar alle waarschijnlijkheid ook nooit eerder gespeeld.

Tijuana is een belangrijke stad met een groeiende middenklasse, die naar verwachting in de toekomst meer culturele activiteiten zal ondersteunen. Het is te hopen!

Zie voor meer informatie de website van de Ópera de Tijuana.