In België wordt net als in Nederland veel gedaan om jong publiek te trekken. De Opéra Royal de Wallonie in Luik programmeert zelfs gehele operaproducties speciaal voor jong publiek. Dit jaar mocht de onbekende opera Zémire et Azor van André-Modeste Grétry die rol vervullen. Helaas kwam de voorstelling niet helemaal van de grond.

Grétry was een tijdgenoot van Mozart. Hoewel hij in Luik werd geboren en daar met een standbeeld voor het operahuis nog steeds als ‘local hero’ wordt gehuldigd, was hij ten tijde van Zémire et Azor al genaturaliseerd tot Fransman, omdat zijn carrière zich goeddeels daar afspeelde.

Grétry’s Zémire et Azor (1771) is een charmante opera, losjes gebaseerd op La Belle et la Bête (Belle en het beest), wat de opera uiterst geschikt maakt voor kinderen. Het verhaal handelt over een berooide familie met drie dochters, waarvan de jongste, Zémire, verliefd wordt op de beestachtig uitziende Azor. Die krijgt zijn ware gedaante terug nadat Zémire haar liefdesverklaring uitspreekt. Hij blijkt een rijke prins te zijn en wil natuurlijk met Zémire trouwen. Ze leven nog lang en gelukkig.

Zaterdag zat de zaal van het Luikse operahuis vol met kinderen, van alle leeftijden. Leuk om te zien! Wat ik zelf wel verwonderlijk vind, is dat er altijd zo veel moeite wordt gedaan om kinderen separaat te benaderen voor opera, met aparte, zo experimenteel mogelijke voorstellingen. Toen ik die leeftijd had, werd ik juist gegrepen door een prachtige, ‘gewone’ Don Giovanni op televisie. De mooie enscenering en de muziek van Mozart waren voor mij genoeg om voorgoed gegrepen te worden door de kunstvorm. Maar vandaag de dag lijkt het als onmogelijk te worden gezien dat kinderen baat kunnen hebben bij een ‘pure’ manier van opera, zonder poespas.

Maar goed, terug naar Luik. Zémire et Azor was voor deze gelegenheid ernstig ingekort. Daarnaast waren alle recitatieven vervangen door een spreker, die de aria’s en duetten aan elkaar praatte. Zoals gebruikelijk in Luik was de enscenering, hoewel eenvoudig opgezet, traditioneel te noemen, met mooie rococo-kostuums.

Er werd met plezier gezongen en gespeeld. Niettemin kwam de voorstelling voor mij niet helemaal van de grond. De enscenering van Bernard Pisani vond ik niet spitsvondig genoeg en echt sprookjesachtig werd het ook niet. Het decor was vrij eenvoudig, met een draaischijf om afwisselend het paleis van het beest en de eetkamer van de familie van Zémire te laten zien.

Zoals iedere Franse opera was ook deze opera van ballet voorzien. Een viertal heren speelde al dansend het personeel van Azor, en ook mengden vier honden zich in het gedans, al werd mij de reden daarvan niet helemaal duidelijk.

De bezetting van de voorstelling was niet helemaal wat ik gewend ben van de opera van Luik. Debutante Dima Bawab (Zémire) zong verdienstelijk en speelde met plezier, maar de rest van de cast was niet echt interessant te noemen. Behalve dat sprankelde het speelplezier er niet vanaf – iets wat je toch wel mag verwachten bij een kindervoorstelling.

Ik was ook redelijk teleurgesteld door de muzikale leiding van de Belgische Guy van Waas. Hij dirigeerde soms aan de snelle kant en het orkest liep niet altijd gelijk met de zangers. Daarnaast klonk het orkest erg geknepen en soms niet helemaal zuiver.

Al met al was de winnaar van de avond toch Grétry, die ook met Zémire et Azor een mooie opera heeft geschreven. Maar naar mijn idee had de Opéra Royal de Wallonie er beter aan gedaan om het werk als volwaardige voorstelling te programmeren, in plaats van als kindervoorstelling. Dan was er waarschijnlijk meer budget geweest en had de opera een voorstelling gekregen die meer recht had gedaan aan de compositie van de Luikse componist. En als ik eerlijk ben denk ik dat de kinderen daar ook meer plezier aan beleefd zouden hebben.