Florida is voor veel vermogende Amerikanen dé plek om te overwinteren, en dat gaat gepaard met heel veel cultuur. Onder meer bij de Sarasota Opera, waar op vrijdag 31 oktober een prachtige Pagliacci werd opgevoerd. Kevin Clarke doet verslag.

De tijd van overwinteren is weer begonnen in Florida. De stranden vullen zich met mensen. Maar terwijl de meeste toeristen de ‘Sunshine State’ alleen zullen associëren met stranden, is er ook heel veel cultuur te vinden. Zeker als je in de Sarasota-regio verblijft, aan de kust van de Golf van Mexico, waar het beroemde Ringling Museum staat, evenals de Sarasota Opera, gehuisvest in het Edwards Theatre in de historische ‘downtown’ van de stad.

Sarasota trekt al sinds het begin van de twintigste eeuw rijke cultuurminnaars uit het noorden aan. Ze bouwden hun verblijven in Siesta Key en bleven de winter lang in het zuiden. En zo gaat het nog steeds.

Omdat velen van hen in hun woonplaatsen gewend zijn aan een rijke culturele agenda, verwachten ze vergelijkbare evenementen tijdens hun verblijf in Florida. Het resultaat is dat Sarasota een overvloedig programma heeft, van toneelstukken tot musicals en van balletten tot symfonische concerten. En natuurlijk opera.

Het najaarsseizoen van de Sarasota Opera begon afgelopen week met een productie van Leoncavallo’s Pagliacci, in een regie van Stephanie Sundine en met werkelijk verbluffende decors van David P. Gordon. Het verbluffende eraan was dat ze, in tegenstelling tot de meeste sets die je in Europese producties ziet, een atmosferisch Italië lieten zien, precies zoals je zou verwachten bij Pagliacci.

Het theater in Amerika is sterk beïnvloed door het commerciële theater van Broadway en Hollywood. Dat streeft ernaar om simpelweg verhalen te vertellen, duidelijk en rechttoe rechtaan. Geen deconstructies, tenzij het wat toevoegt aan het verhaal. Voor mij was het een opluchting en groot plezier om Pagliacci op deze manier te zien en ik zou graag willen dat er zulke producties in Europa opgevoerd konden worden.

Het andere verbazingwekkende aan mijn bezoek aan de Sarasota Opera was de fantastische akoestiek. Dat had ik niet verwacht. Ondanks dat het operahuis niet groot is, geeft het enigszins ronde auditorium in mediterraanse stijl het geluid een opvallende boost.

Omdat het grotendeels oudere publiek, gekleed voor de gelegenheid, niet eindeloos lang wilde blijven zitten, bood Sarasota Opera Pagliacci aan zonder een aanvullend werk, wat vaak wel gebeurt. In plaats daarvan dirigeerde muzikaal directeur Victor DeRenzi als warming-up het intermezzo uit L’amico Fritz en het intermezzo uit Cavalleria rusticana, waarna Pagliacci begon.

Na ‘Vesti la giubba’ was er een pauze, waarin de begunstigers van het huis hun wijn- en cocktailglazen konden bijvullen. Terug op hun stoelen was het tweede deel al na zo’n twintig minuten voorbij, waarna iedereen naar huis terugkeerde of een afterparty bezocht. Ik vond het erg relaxed en plezierig om op zo’n manier een avondje opera te beleven. Een groot contrast met vele Pierre Audi-producties bij De Nationale Opera, waar vaak helemaal geen pauze is.

Hoe de zangers waren? De ‘old school’ enscenering zou ideaal zijn geweest voor ‘old school’ artiesten, met grote présence en sterrenstatus. De cast telde een paar Metropolitan Opera-namen, onder wie Michael Robert Hendricks als Canio. Maar zijn optreden was vrij standaard, zonder echt vocaal charisma.

Hetzelfde gold voor Marco Nisticó als Tonio. Hij zong klinkende topnoten in de beroemde proloog, maar dreiging of gevaar ging er niet van hem uit. Ook hij was eerder standaard in zijn vertolking dan spetterend als een ster.

De twee beste castleden waren voor mij de jonge Russische sopraan Veronica Mitina als Nedda en de zelfs nog jongere en knappe Brian James Myer als Silvio. Hun liefdesduet was sensueel en vocaal gloeiend, op een manier waar de rest van de avond helaas niet aan kon tippen. Niettemin was het een zeer onderhoudende voorstelling. Alleen die extra vonk die het een ‘operahemel’ had kunnen maken ontbrak.

Als u deze winter richting Tampa Bay gaat, moet u zeker het winterseizoen van de Sarasota Opera bekijken. Het begint in januari en vertoont tot eind maart Tosca, Le nozze di Figaro, De gouden haan en, als onderdeel van Sarasota’s geroemde Verdi-cyclus, de Parijse versie van Don Carlo.

De Verdi-cyclus is een specialiteit van het gezelschap. Het huis is al jaren bezig om iedere (!) noot die Verdi schreef op te voeren, inclusief alle alternatieve versies van zijn opera’s. In 2016 ronden ze het project af, met een nieuwe Aida en een Verdi-symposium. Gezien de fabuleuze akoestiek en de ’traditionele’ regiestijl zijn deze Verdi-evenementen iets om naar uit te zien. Diverse sponsors van het huis hebben al wel geklaagd dat Don Carlo een vijf uur lange exercitie is, maar toch steunen ze de productie.

De toelichtingen van de donateurs in de weelderige seizoensbrochure zijn trouwens bijzonder interessant. De geldschieters vertellen hoe ze gegrepen werden door opera en waarom ze de kunstvorm zo rijkelijk ondersteunen.

Mijn favoriete verhaal is dat van Murray Bring. Als student hoorde hij Renata Tebaldi en Richard Tucker in La bohème, en viel als een blok voor opera. En wie kan dat niet begrijpen? Als resultaat maakte de voormalige vicevoorzitter van de Phillip Morrisa Companies nu de opvoering van Pagliacci mogelijk in Florida. Als ik daaraan denk, brengt het een glimlach op mijn gezicht.

Zie voor meer informatie de website van de Sarasota Opera.