St. Gallen trekt net voor de kerst veel bekijks met Kálmáns operette Gräfin Mariza, waarvoor de Geschwister Pfister naar het theater zijn gehaald. In het beproefde recept van dit Duits-Zwitserse cabarettrio zijn het juist de eigen huiszangers die de voorstelling laten smaken. Simone Riksman sluit haar jaren in St. Gallen af met een prachtdebuut in de rol van Lisa.

Een hele groep bekende namen trok de liefhebbers afgelopen zaterdag 20 december naar St. Gallen voor een hedendaags en intelligent uitgevoerde operette van Emmerich Kálmán. Centraal op de reclameborden stonden de geliefde Geschwister Pfister. Dit karakteristieke trio van cabaretiers heeft zijn wortels in Bern en speelde zogezegd een thuiswedstrijd.

De productie beloofde veel, afgaand op het meer dan gerenommeerde regieteam. De uit Zürich afkomstige regisseur Stefan Huber heeft de afgelopen tijd veel van zich laten horen. Zo maakte hij een succesvolle en zeer bezienswaardige productie van Clivia bij de Komische Oper Berlin. Daarin werkte hij al samen met de Geschwister Pfister.

Een winnende ‘Mannschaft’ verander je niet, dus traden de artiesten hier in St. Gallen in dezelfde formatie aan. Dat wekte hoge artistieke verwachtingen. Tegelijk is het wel zo fair te bedenken dat de originaliteit en het verrassingseffect van een artistiek team nu eenmaal niet altijd dat hele hoge niveau kunnen bereiken. De alchemie achter de perfecte mix van opera, operette, musical, dans en cabaret is bijzonder lastig, dus niet elke avond zal een Steen der wijzen gevonden worden.

Die magische mix van genres kwam in St. Gallen niettemin voor een heel groot deel goed tot stand. De voorstelling werd op sommige momenten wel wat kakofonisch, vooral bij het samenvallen van de musicalachtige vertolking van de niet optimaal versterkte Tobias Bonn (alias Toni Pfister) als Tassilo, de traditionele, opera-achtige, of beter operetteclichéachtige zang van sopraan Siphiwe McKenzie als Gräfin Mariza en de deels wat bleke, slappe klank van het orkest.

Voor een pakkende muzikale interpretatie ontbrak het misschien aan visie, of aan een drang naar nieuwe klanken. Nu mengde een vrij gebruikelijke operetteklank zich met een niet minder gebruikelijke gemaniëreerde musicalstijl. De muzikale mogelijkheden van de partituur bleven nogal onbenut en de individuele nummers kwamen onder de jonge Parijse dirigent Stéphane Fromageot niet helemaal weg van het wat vermoeiende traditionalisme.

Dat betekent niet dat de avond niet heerlijk amusant was! Hoewel mijn hart niet sneller ging kloppen van het decor van Stephan Prattes (een draaiend wit poppenhuis) en de dansbijdragen van choreograaf Danny Costello, waren er op andere, onverwachte fronten zeer spannende verrassingen!

Zo zette Riccardo Botta, lid van het zangersensemble in St. Gallen, een onweerstaanbare Baron Zsupan neer. Met een tot in het absurde overdreven Hongaars accent en een grote dosis zelfspot haalde de in Triest geboren zanger alles uit zijn personage, vocaal en theatraal.

Innemend, beeldschoon en fris was ook de Lisa van sopraan Simone Riksman, die met dit roldebuut afscheid neemt van het zangersensemble in St. Gallen. Met haar vlekkeloze stem en ongekunstelde speelvreugde bracht ze de rol van het onbekommerde, adellijke meisje fijn en onbevangen tot leven.

Waarvoor de Geschwister Pfister staan en wat een magnetische présence nu echt betekent, dat liet tot slot de ongelofelijke Christoph Marti (alias Ursli Pfister) als Fürstin Bozena zien. Alleen al het feit dat zo’n jonge man zo goed een oude vrouw kan spelen, was een operettegenoegen. In zijn stem klonken Duitse liedjes en Franse chansons door, maar ook in hedendaagse musical en ‘gewoon’ theater leek hij thuis te zijn. Het resultaat was een fascinerende vertolking, die van mij wel de hele avond had mogen doorgaan. Zo verliet ik aan het einde van de voorstelling het theater veel levendiger en opgetogener dan toen ik binnenkwam.

Er zijn nog diverse voorstellingen van Gräfin Mariza, tot in april 2015. Zie voor meer informatie de website van het Theater St. Gallen.