Na de wereldpremière in New York heeft John Corigliano’s monumentale opera The Ghosts of Versailles nu ook de westkust van Amerika bereikt. In Los Angeles kreeg de fantasievolle versie van Beaumarchais’ Figaro-trilogie op 7 februari een grootse productie.

In 1980 gaf de Metropolitan Opera componist John Corigliano de opdracht om een opera te schrijven ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van het operahuis. Het zou in 1983 af moeten zijn. De componist begon Beaumarchais’ derde Figaro-werk, La Mère Coupable, op muziek te zetten, maar hij en zijn librettist William M. Hoffmann kregen het werk niet in drie jaar af.

Uiteindelijk duurde het zeven jaar voordat The Ghosts of Versailles er lag. En vervolgens gingen er weer een paar jaar overheen voordat het werk zijn première bij de Metropolitan Opera kreeg. Dat gebeurde op 19 december 1991. Het was ondanks alles een groot succes, wat tot een herneming in seizoen 1994/1995 leidde.

De Los Angeles Opera heeft de opera nu naar de westkust van het land gehaald. Daar werd het op 7 februari met een monumentale productie gedoopt.

Corigliano noemt zijn werk een ‘grand opera buffa’. Het verhaal begint als alle karakters al dood zijn. Beaumarchais probeert de geest van de onthoofde Marie Antoinette op te monteren door een opera op te voeren, gebaseerd op zijn La Mère Coupable, met karakters uit zijn eerste twee Figaro-werken. Zo ontstaat een ‘opera in een opera’.

Regisseur Darko Tresnjak wist het nogal gecompliceerde verhaal duidelijk over te brengen en hielp de zangers om realistische karakters te creëren. Decorontwerper Alexander Dodge presenteerde een fabuleus beeld van Versailles en gaf het idee van de ‘opera in een opera’ goed vorm.

Kostuumontwerpster Linda Cho illustreerde de geestenwereld door de hoofden van de dansers in het zwart te wikkelen. De zangers kleedde ze in gedetailleerde, achttiende-eeuwse kostuums met zachte kleuren.

Een paar karakters uit The Ghosts of Versailles komen direct uit de Mozart- en Rossini-opera’s die op dezelfde trilogie van Beaumarchais gebaseerd zijn (Le nozze di Figaro en Il barbiere di Siviglia). Voor hen gebruikte Corigliano een Mozartiaanse klank, met hier en daar letterlijke citaten.

Tenor Joshua Guerrero was een knappe, robuust gezongen graaf Almaviva. Mezzosopraan Lucy Schaufer amuseerde als Susanna en zong een charmerend duet met sopraan Guanqun Yu als Rosina. Yu zong op haar beurt een heerlijk duet met mezzosopraan Renée Rapier als Cherubino. Die twee hebben (zowel in de opera als in La Mère Coupable) een affaire met elkaar.

Rosina’s zoon en Almaviva’s dochter (Léon en Florestine) werden neergezet door Brenton Ryan en Stacey Tappan. Ze zongen met honingzoete klanken.

In de scènes met de geesten koos Corigliano voor een veel modernere klank. Patricia Racette overtuigde daarin als een klagende Marie Antoinette en Kristinn Sigmundsson was een krachtige Lodewijk XVI. Lucas Meachem zette een energieke en klankrijke Figaro neer, die ondanks de lengte van zijn rol niet moe leek te worden. Christopher Maltman vertolkte de rol van Beaumarchais met veel overtuiging.

In de eerste akte waren er twee fascinerende cameo’s. Patti LuPone betoverde het publiek als de Turkse danseres Samira, die op een roze olifant binnenkwam. En Victoria Livengood zong met veel genot een zogenaamde Wagner-aria, om vervolgens een taart in haar gezicht te krijgen. Later was ze nog een stijlvolle ‘Woman with a Hat’.

De slechterik, Bégearss, werd gezongen door tenor Robert Brubaker. Hij deed alsof hij zich wilde bevrienden met de adelstand, maar was in feite een gewetenloze dubbelagent, die uit was op de waardevolle ketting van Marie Antoinette.

Uiteindelijk kwam alles op z’n pootjes terecht in het verhaal. Figaro en Susanna vertrokken per luchtballon en Marie Antoinette kreeg haar ketting terug. Ze besloot de geschiedenis te laten voor wat die was, waarna ze in het paradijs verenigd werd met Beaumarchais.

De productie in Los Angeles barstte van de luchtacrobaten en andere circusartiesten, betoverende dansen en precieze ensemblezang. Aaron Rhynes projecties creëerden verschillende geslaagde ambiances en York Kennedy’s belichting deed alles tot leven komen.

Onder Grant Gershons leiding zong het koor met harmonische precisie, terwijl de koorleden individuele acteerrollen hadden. Dirigent James Conlon hield het geheel bij elkaar met flexibele tempi en niet-aflatende dramatische spanning.

The Ghosts of Versailles is een bijzondere boeiende opera, die het verdient om vaker gezien en gehoord te worden. Het was een buitengewone avond.

Zie voor meer informatie de website van de Los Angeles Opera.