Kiss me, Kate is één van de grootste hits die Barrie Kosky de afgelopen jaren bij de Komische Oper Berlin creëerde. Tonnen energie pompt de regisseur in de musical van Cole Porter, met als resultaat een gelikte, glimmende, glitterende show. Wel even andere koek voor de operaliefhebber.

Barrie Kosky nam in 2012 het roer over bij de Komische Oper Berlin en domineert sindsdien het speelplan van Berlijns derde operahuis. Alleen al dit seizoen zijn negen (!) van zijn producties in het huis aan de Behrenstraße te zien. Kiss me, Kate is één van zijn succesvolste creaties. Op zondag 17 januari beleefde de productie zijn 63ste voorstelling sinds de première in mei 2008.

Hoort musical thuis op het toneel van een operahuis? Een ander genre is het zeker. En toch: in essentie komt het op hetzelfde neer. Het is een samensmelting van muziek, theater en dans. Bovendien: wat heb je aan een derde operahuis in de stad als het zich net als de andere twee huizen netjes aan het ‘vastgestelde’ operarepertoire houdt? Dan liever wat uitstapjes naar andere genres. Dat past ook bij het profiel van het theater, dat sinds de opening in 1892 altijd veel oog had voor operette en variété.

Wennen is het wel. Zeker bij deze enscenering. Kosky’s versie van Kiss me, Kate is op-en-top camp. Hij liet zich beïnvloeden door het kunstenaarscollectief The Cockettes uit de jaren zeventig, het toneelstuk Who’s afraid of Virginia Woolf? en The Muppet Show. Vertaald naar het toneelbeeld: weinig verhullende kostuums, heftige kleuren, oogverblindend veel glitters en pailletten, over-de-top acteerwerk, hitsige dansen en geen moment rust. De voorstelling staat van a tot z strak van de energie. Opera is er maar gezapig bij…

Kosky dreef in sommige scènes mijns inziens wel wat door. Het spel verviel dan in veel geschreeuw en wel erg burleske humor. Het was daardoor moeilijk om de serieuze ondertoon in het verhaal – de gecompliceerde relatie tussen regisseur, producer en acteur Fred Graham en zijn ex, steractrice Lilli Vanessi – in het oog te houden. Eén scène vormde daarop een mooie uitzondering: het moment dat Lilli definitief het theater verliet, waarna de alleen achtergebleven Fred in een paar prachtig verstilde minuten vanuit een loge rechts naast het toneel het bekende lied ‘So in love’ (maar dan in het Duits) zong.

Fred werd neergezet door de Nederlandse bariton Peter Bording. Hij onderscheidde zich te midden van de vooral met musicalartiesten bezette cast met beeldschone, klankrijke zang. Tegelijk deed hij acterend niet onder voor zijn collega’s. Hij toonde (in vlekkeloos Duits!) dat hij theatraal gezien heel wat meer in zijn mars heeft dan de doorsnee operazanger. Zijn Fred was van begin tot eind geloofwaardig.

Tegenover hem portretteerde de gevierde Duitse actrice Dagmar Manzel het karakter van Lilli als een wat oudere vrouw met een flinke acteercarrière achter de rug. Vaak wordt Lilli bezet met een jongere actrice, maar afgaand op het verhaal is dat niet logisch, vindt Kosky. Mijns inziens een goede zet. Manzel gaf een vermakelijke (hoewel soms wat karikaturale) interpretatie van Lilli en er was bovendien veel chemie tussen haar en Bording.

De rest van de cast kweet zich met name theatraal prima van zijn taak, met een energieke, lenige Sigalit Feig als Lois Lane en een tapdansende Robin Poell als Bill Calhoun.

Vocaal en muzikaal was de voorstelling voor mij als operaliefhebber minder bekorend. Er gaat toch weinig boven de schoonheid van onversterkte operazang. Bovendien werd het Komische Oper-orkest onder de Nederlandse maestro Koen Schoots niet optimaal versterkt, met veel nadruk op de baslijn en te weinig aandacht voor de middenstemmen.

Ondanks die kanttekeningen pakte de voorstelling goed uit. Een mooi statement van de Komische Oper: het verschil tussen opera, operette en musical hoeft niet nodeloos groot gemaakt te worden. Musicals kunnen ook op een operatoneel tot hun recht komen.

Kiss me, Kate is nog op 29 en 30 januari en op 21 en 22 februari te zien. Zie voor meer informatie de website van de Komische Oper Berlin.