Het zomerfestival in de beroemde Arena di Verona verkeert sinds enige jaren in financiële moeilijkheden. Dit seizoen zijn er voor het tweede jaar op rij geen nieuwe producties. Erg is dat niet. Ik bezocht La traviata en werd getrakteerd op een fantastische voorstelling.

La traviata is met zijn intieme constellatie niet meteen een werk dat geschikt lijkt voor de gigantische maten van het openluchttoneel in het reusachtige Veronese amfitheater. Maar de Argentijnse regisseur en decorontwerper Hugo de Ana gaat in zijn uit 2011 stammende enscenering intelligent om met de ruimte. Zowel de intieme momenten als de grote koorscènes komen helemaal tot hun recht.

De Ana vertelt het verhaal als flashback. Terwijl het orkest op gevoelige wijze de prelude speelt, betreedt een in het zwart geklede menigte het toneel: de gasten op Violetta Valéry’s begrafenis. Ze bekijken vijf fotolijsten, die verschillende groottes hebben en samen het hele toneel vullen. Deze lijsten vormen, samen met een paar meubels, Violetta’s nalatenschap. Aan de hand daarvan laat de regisseur gedurende de voorstelling de in de opera verhaalde vier stadia uit Violetta’s leven zien.

De zangers spelen voornamelijk in de middelste lijst. Het koor van feestgangers wordt ook wel in de lijsten aan de zijkanten geplaatst, zodat de hoofdrolspelers voortdurend in het middelpunt blijven staan. Met bescheiden variaties in het toneelbeeld bereikt Hugo de Ana overweldigende effecten, zoals tijdens de eerste scène van de tweede akte, die hij voorziet van een schitterende achtergrond van bloemen. Koud en zielloos is daartegenover de daaropvolgende scène tijdens Flora’s gemaskerde bal – spectaculair gechoreografeerd door Leda Lojodice, inclusief vuurwerk!

De regisseur leidt zijn zangers op empathische wijze door deze ambiance en weet het verhaal daarbij ontroerend uit te spelen, voortdurend in harmonie met de muziek. De indrukwekkende, negentiende-eeuwse kostuums versterken dat alleen maar.

De rol van de ongelukkige Violetta Valéry leek Nino Machaidze op het lijf geschreven te zijn. Haar goed beheerste, warme coloratuursopraan kon de moeilijkste passages van de veeleisende partij moeiteloos aan. Het gevreesde ‘Sempre libera’ klonk dankzij haar fantastische techniek onberispelijk en telde diverse glanzende hoge noten.

Fraai was ook om te zien hoe doordacht Machaidze in haar rol opging. Ook theatraal. Ze liet de pijn en de vertwijfeling bij ‘Amami Alfredo’ en de troosteloze wanhoop in ‘Addio del passato’ op verpletterende wijze realiteit worden.

Machaidze had een gelijkwaardige partner in Francesco Demuro als Alfredo. Met zijn lyrische maar voldoende krachtige tenor lukt het hem een gevoelig en interessant portret te creëren van een man die ten onder gaat aan het conflict tussen de maatschappelijke conventies en zijn liefde voor Violetta. Zijn ‘Dei miei bollenti spirit’ was overtuigend, evenals zijn woedende ‘Ogni suo aver tal femmina’ in de derde akte. In het slotduet ‘Parigi o cara’ maakte hij weer indruk met zijn prachtige lyriek, doorspekt met talloze zuchten.

Gabriele Viviani was in de rol van vader Germont eveneens een lust voor het oor. Zijn sonore, penetrante stem maakte Alfredo’s vader zowel waardig als ontroerend. Viviani toonde een mens die gevangen zit in de hokjes en vakjes van zijn tijd. Hij wil het beste voor zijn familie, maar kan aan het einde slechts hulpeloos toezien wat voor tragedie zijn handelen heeft veroorzaakt.

Ook de kleinere rollen waren knap bezet. Vooral Clarissa Leonardi (Flora Bervoix), Madina Kerbeli (Annina), Alessio Verna (Baron Douphol) en Paolo Battaglia (Dottore Grenvil) droegen met hun grote inzet bij aan het succes van de avond.

Hetzelfde gold voor het door Vito Lombardi ingestudeerde koor. Niet alleen straalden de koorleden van spelplezier, ze zongen ook nog eens zeer tekstbewust.

Het orkest van de Arena di Verona zorgde onder leiding van Jader Bignamini voor een tedere, door emotie gedreven interpretatie van Verdi’s partituur. Het kwam de zangers duidelijk ten goede.

Het publiek in de ongeveer voor de helft gevulde arena gaf zangers en musici een enthousiast applaus. Voor mij was het een geweldige opera-avond, die na wat gebliksem aan het begin onder een heldere sterrenhemel uitklonk.

Zie voor meer informatie over het zomerprogramma in Verona de website van de Arena di Verona.