De Bayerische Staatsoper heeft de Münchner Opernfestspiele 2017 afgetrapt met een luxe bezette reprise van Verdi’s Traviata. In het middelpunt stond de terugkeer van Plácido Domingo, die een krachtige en frisse vertolking van Giorgio Germont gaf.

Om onbegrijpelijke redenen was Plácido Domingo sinds 2002 niet meer in een scenische voorstelling bij de Bayerische Staatsoper te zien geweest, hoewel hij sinds zijn Münchner debuut – Rodolfo in La bohème, 1972 – altijd nauw aan het operahuis verbonden was.

Zijn terugkeer gaf het publiek in München voor het eerst de kans om hem als bariton te horen. Domingo, die dit jaar zijn vijftigjarige operajubileum viert, vertolkte de rol van Giorgio Germont en wist volop te overtuigen. De baritonrol geeft de zanger, wiens herkomst uit het tenorvak onmiskenbaar blijft, in de diepte hier en daar problemen. Toch klonk hij vanaf zijn eerste entree in topvorm.

De legendarische zanger zong krachtig en fris, en het karakteristieke Domingo-timbre drukte een uniek stempel op zijn intense interpretatie. Het grote duet met Violetta Valéry was, mede dankzij Domingo’s meeslepende optreden, als een adembenemende ‘psychokrimi’. Prachtig lyrische passages als ‘Piangi’ en de beroemde aria ‘Di provenza il mar, il suol’ rondden zijn fascinerende vertolking af.

In de titelrol zong Diana Damrau, die een week lang insprong voor Sonya Yoncheva. Damrau is op dit moment een veelgevraagde Violetta. Niettemin had ze de hele eerste akte nodig om vocaal warm te draaien, waaronder vooral haar coloraturen in ‘Sempre libera’ leden. Vanaf de tweede akte kwam ze echter in grote vorm. Muzikaal en theatraal maakte ze veel indruk, waarbij ze heerlijk harmonieerde met Domingo. In ‘Addio del passato’ – bedrukt en met warme, vloeiende sopraan gezongen – leek de tijd stil te zijn.

In Charles Castronovo en zijn donkergekleurde tenor vond Alfredo een uitmuntende vertolker. Zijn grootse dramatische aanzwelling in ‘Ogni suo aver tal femmina’ pakte prachtig uit.

Op het hoogste niveau completeerden Rachel Wilson (Flora Bervoix), Alyona Abramowa (Annina), Andrea Borghini (Marquis d’Orbigny) en Lukasz Konieczny (Baron Duphol) het sterrenensemble. De jonge tenor Galeano Salas viel op als Gastone.

Helaas kreeg de pakkende uitvoering van de zangers in scenisch opzicht geen passend equivalent. Günther Krämers liefdeloze en bloedeloze ‘arrangement’ uit 1993 (het woord ‘enscenering’ is te veel eer) bracht weinig atmosfeer tot stand en werkte vooral tijdens het feest in de eerste akte onbedoeld op de lachspieren. Gênant was het ongeïnspireerde optreden van de zigeunerinnen en matadors op Flora’s feest.

De akoestisch zeer problematische decors van Andreas Reinhard kwamen na een kwarteeuw niet alleen volledig afgesleten over, maar zorgden in deze voorstelling ook voor meerdere scenische storingen. Carlo Diappi’s kostuums in jaren-twintigstijl zetten weinig optische accenten en pakten hier en daar bepaald niet gunstig uit voor de zangers.

Geen wonder dat de jonge dirigent Andrea Battistoni poogde om er met het Bayerische Staatsorchester wat schwung in te brengen. Hij schoot echter aan zijn doel voorbij, want veel passages klonken te hard, te fel en te ongenuanceerd. Pas toen hij in de slotscène gas terugnam, ging de muziek op natuurlijke wijze stromen. Het Staatsopernchor (ingestudeerd door Sören Eckhoff) was daarentegen de hele avond lang fantastisch.

Het publiek gaf de zangers, en dan vooral Diana Damrau en Plácido Domingo, een niet minder dan dertig minuten lange staande ovatie. Wanneer konden we dat voor het laatst in München meemaken?

De uitvoering liet mij met twee wensen achter. Ten eerste: dat Plácido Domingo snel weer terugkeert. Ten tweede: een nieuwe Traviata-enscenering.