Franco Zeffirelli’s enscenering van Turandot geldt sinds zijn première in 1987, met Eva Marton en Plácido Domingo, als één van de succesvolste producties van de Metropolitan Opera. Ook dit seizoen weet de voorstelling nog volop te fascineren.

Zoals bij de meeste van zijn ensceneringen was de oude meester Zeffirelli bij Turandot zijn eigen decorontwerper. Voor elke scène ontwierp hij adembenemende beelden van een immense omvang, voorzien van virtuoze, klassieke decorschilderingen. Ondanks de complexiteit en gedetailleerdheid van de creaties werden de decorwissels voor het oog van iedereen doorgevoerd. Deels zeer indrukwekkend; de ombouw van het paviljoen van de drie ministers tot het gouden keizerlijke paleis in de tweede akte zorgde spontaan voor applaus.

Een waar feest voor het oog waren ook de sprookjesachtige, Chinese kostuums van Dada Saligeri en de in 2011 overleden Anna Anni, een langjarige compagnon van Zeffirelli.

Binnen deze imposante toneelbeelden vertelde de regisseur op ontroerende en empathische wijze het verhaal van de ijskoude prinses Turandot. De protagonisten waren steeds zo gepositioneerd dat de focus, ook in de talrijke massascènes, op hen gericht bleef. Ook het koor, dat met buitengewoon veel tekstbegrip en kleur zong, werd door Zeffirelli en choreografe Chiang Ching meesterlijk geregisseerd. Geen moment verstarden de koorleden tot bewegingsloze massa, voortdurend waren ze in beweging en vertelden ze kleine, individuele verhalen.

Voor deze laatste voorstelling van het jaar had de Met een cast bijeengebracht die beslist waardig was om in deze geweldige enscenering op te treden. In de korte maar extreem veeleisende titelrol bewees de ook optisch ideaal gecaste Oksana Dyka vanaf de eerste noot in grote vorm te zijn. De gevreesde openingsaria ‘In questa reggia’ smeet ze ijzig kil het auditorium in met haar enorme stem en schijnbaar grenzeloze bereik. Later op de avond liet ze echter horen ook over warme kleuren (“Chi pose tanta forza nel tuo cuore?”) en prachtig piano gezongen frases (“Del primo pianot, sì, straniero”) te beschikken. De ontwikkeling van wrede prinses tot liefhebbende vrouw kwam muzikaal optimaal tot uitdrukking.

In de Letse tenor Aleksandrs Antonenko als Calaf had Dyka een uitmuntende partner. Met zijn doordringende, aantrekkelijk stem en metalige timbre was hij zijn moeilijke rol geheel meester. De zachtere, lyrische passages van zijn rol, zoals het ‘Non piangere Liù’, wist hij sensibel te interpreteren, terwijl hij het beroemde ‘Nessun dorma’ de glans gaf die men van die hit verwachten mag. Dat je Calaf wellicht iets gecultiveerder kunt zingen, was bij zijn meeslepende interpretatie een verwaarloosbaar kritiekpuntje.

Zeer teder en ontroerend vertolkte Hei-Kyung Hong, sinds jaar en dag stamgast bij de Metropolitan Opera, de trouwe slavin Liù. Haar smeekgebed aan Calaf om zich niet aan de raadsels van Turandot te onderwerpen (‘Signora, ascolta!’) was net als haar sterfscène ‘Tu, che di gel sei cinta’ hartverscheurend, gezongen met warme, lyrisch stromende sopraan.

Calafs vader, de blinde Tatarenkoning Timur, was luxe bezet met Giorgi Kirof. Zijn met warme, balsemende bas gezongen rouwklacht om Liù was zeer emotioneel.

Vocaal knap en theatraal levendig en grappig was het ministertrio Ping, Pang en Pong, bezet met Alexey Lavrov, Toni Stevenson en Eduardo Valdes. Verder sprongen Jeongcheol Cha en Ronald Naldi in het oog als respectievelijk grimmige mandarijn en keizer Altoum.

Carlo Rizzi zorgde op de bok voor het orkest van de Metropolitan Opera voor een spannende, urgente uitvoering, waarbij de klankkleuren die door Puccini’s oprekking van de tonaliteit ontstonden volop tot hun recht kwamen. De grandeur van de regie werd zo in de orkestbak gespiegeld door een even grandioze uitvoering.

Turandot is in maart en april nog vijfmaal te zien. Zie voor meer informatie de website van de Metropolitan Opera.