Van de 76 opera’s die Gaetano Donizetti schreef, zijn er nog maar weinig te horen. Sommige operahuizen programmeren zelden iets van de Italiaanse meester, de Munt heeft gelukkig een beter trackrecord. Zondag bracht het Brusselse huis een nieuwe Don Pasquale. Een plezante voorstelling met een energieke cast.

Het verhaal van Don Pasquale is goed samen te vatten met de moraal van de opera: werkelijk achterlijk is hij die op zijn oude dag huwen wil. De 70-jarige Don Pasquale wil zijn lanterfanterige neef Ernesto aftroeven door te trouwen met een blom, zodat Ernesto kan fluiten naar de erfenis. Pasquale heeft zijn dokter, Malatesta, gevraagd een geschikte dame voor hem te vinden. Malatesta schuift Norina, de geliefde van Ernesto, naar voren. Zij toont zich na de huwelijksvoltrekking een ware kenau, waardoor Pasquale snel tot het inzicht komt dat hij haar niet had moeten trouwen.

De Munt brengt een productie die eerder in Santa Fe en Barcelona te zien was, geregisseerd door Laurent Pelly. De regie was erg basic, geconcentreerd rondom het spel van de vier protagonisten (de korte rol van de notaris niet meegerekend). Het decor was eenvoudig: een lege, ronddraaiende kamer met drie deuren en een leren fauteuil in het midden. Af en toe schoof er het één of ander uit de zijwanden (dorpstafereel), waarmee de bühne snel en makkelijk werd omgebouwd naar een andere situatie. De focus van de regie lag bij het spel van de zangers. Een risico, maar voor een komedie tegelijk onontbeerlijk.

Op dat front was deze productie zeer geslaagd. Het komt zelden voor dat een team van operazangers gezamenlijk zo bedreven is in het komediespel. Peter de Caluwe, directeur van de Munt, vond een cast zonder zwakke schakels. Hulde! Ik zag de bezetting van de première afgelopen zondag. Er is een tweede bezetting, die hopelijk niet onderdoet voor de eerste.

Met 53 jaar is Michele Pertusi nog niet echt een ouwe rot, maar hij speelde, zong en overwon toch als de stokoude Pasquale. Deze rol past hem wonderwel. Voor mij was hij de ster van de avond. Zijn stem heeft aan kleur gewonnen ten opzichte van een aantal jaren terug.

Danielle de Niese, een sopraan die aan het begin van haar carrière vaak in Amsterdam te zien was, zong de rol van Norina. Haar vertolking was voor mij wat onevenwichtig, maar bij vlagen leverde ze een topprestatie. Haar trillers fonkelden, maar haar hoge noten waren wat schel en gedrukt, alsof ze er bang voor was. Haar mooie stem, haar spel en haar totale présence maakten veel goed.

Lionel Lhote is één van de betere baritons die de Benelux kent. Deze Belg heb ik vaker met verbazing mogen horen. Hij heeft een prachtige stem, zeer geschikt voor het belcantorepertoire. Het is vreemd dat hij niet op de grotere podia in Europa en daarbuiten staat. Hij zou daar zeker niet misstaan. De rol van Malatesta zong hij met het grootste gemak. Zijn romige stem is ook voor deze rol als een perfect passende handschoen.

Samen met Pertusi tekende Lhote voor het vocale hoogtepunt van de avond: het beroemde duet van de heren in de derde akte, een ‘Patter song’ avant la lettre, waarin binnen een aantal secondes een spervuur van woorden klinkt.

De jonge tenor Joel Prieto zong de rol van Ernesto. Hij zong minder vrij dan ik graag hoor bij een tenor in dit repertoire. Hij bezit het charisma voor het podium, maar zijn stem kan zeker nog aan kleur en intensiteit winnen.

De chef-dirigent van de Munt, Alain Altinoglu, leidde de voorstelling. Het orkest fonkelde heerlijk Italiaans, maar nu en dan was het geheel aan de slordige kant. Ik verwacht dat dit euvel in de loop van de voorstellingen snel zal verdwijnen. Het karakter van het werk trof de chef goed, wat het een zeer aangename middag maakte.

Don Pasquale is nog tot en met 23 december te zien. Zie voor meer informatie de website van de Munt.