Zelden werd mij zo duidelijk hoezeer je waarneming van een opera veranderd kan worden door een ongebruikelijke casting als tijdens de Rosenkavalier-productie van de Salzburger Festspiele, die vorige week in première ging. Harry Kupfer kiest voor een boeiende benadering, met indrukwekkende beelden, maar weinig emotie.

Gezaagd wordt er niet meer, alleen nog op snaren. De planken zijn wel gebleven, maar dan als grond onder de voeten van artiesten. En houtsplinters? Die springen enkel nog van het vakmanschap van zangers en musici. Opera på Skäret heeft een oude Zweedse zagerij met succes omgebouwd tot operahuis en speelt er deze zomer een voortreffelijke Otello.

Op een plek in Zweden waar na de sluiting van de mijnen en andere industrie geen ziel meer wil wonen en waar naaldbomen, meren, wolven en bevers de overhand hebben op menselijke beschaving, daar ontwikkelt Sten Niclasson een operafestival. In een oude zagerij. Gekkigheid, denkt u wellicht. Maar de alweer elfde editie van het evenement bewijst anders. Dit zie en hoor je nergens.

Met een double bill van Il tabarro en twee akten Don Carlo bewees de castingafdeling van het Verbier Festival op zondagavond 27 juli bijzonder goed te weten waar de Verdi-kanonnen te vinden zijn in het stemmenarsenaal. Vittorio Grigolo, Lianna Haroutounian, Daniela Barcellona, Ildar Abdrazakov, Mikhail Petrenko: ze waren een lust voor het oor!

Het is haast te idyllisch om waar te zijn: te midden van een weids panorama van hoge en hogere bergen genieten van opera en klassieke muziek. In het Zwitserse Verbier is het iedere zomer mogelijk, tijdens het ruim twee weken lange Verbier Festival. Place de l’Opera klom afgelopen weekend naar 1.500 meter en nam een kijkje.