Regisseur David Alden is terug aan de Amstel. Hij en zijn team zetten bij De Nederlandse Opera een kleurrijke signatuur onder Deidamia, de Händel-opera die bijna niemand kent. Een werk dat het in deze versie verdient dat iedereen gaat kijken. Voor het geheel en voor de rijke details.

Of zijn stem nou ‘jouw smaak’ is of niet, zeldzaam en spectaculair was de strot van William Matteuzzi zonder twijfel. De tenor maakte er een imposante carrière mee en krijgt nu bij Bongiovanni een welverdiend eerbetoon in de vorm van een album met hoogtepunten.

Onder de titel Bellissimo Baroque heeft Dynamic een bloemlezing samengesteld van fraaie aria’s van Händel en Vivaldi. Ze zijn al eerder door het label opgenomen, dus nieuw is het niet. Wel mooi.

Met de Duitse versie van Aubers Le Cheval de Bronze, een Franse opéra-comique die nergens anders te horen is, gunt de Komische Oper Berlin sinds afgelopen weekend een blik op het muzikale tijdperk tussen belcanto en operette. En op de Duitsers en hun humor.

Een mooie opera betekent niet automatisch een mooi verhaal. Wie vorige week Ariodante heeft gezien, zal dat snel beamen. Er zijn nogal wat opera’s op gedrochtelijke verhalen geschreven. Waarom ze dan nog steeds opgevoerd worden? Door de muziek. En de muziek alleen.