Een originele, weinig opgevoerde opera in een regie die staat als een huis, met veel leuke solisten en een begaafd ensemble. Dat is in het kort wat je voorgeschoteld krijgt bij Albert Herring van de Dutch National Opera Academy. Wederom een knap staaltje werk van de academie.

Het is niet bepaald spetterend, maar ook niet slecht. Soms klinkt het fraai, soms zit je te knikkebollen. De reprise van Le nozze di Figaro bij De Nederlandse Opera heeft niet echt één gezicht. Het kabbelt gemoedelijk van plus naar min. Gedenkwaardig is het daarmee niet.

Als er iets is dat de Roemeense Nationale Opera Timisoara goed begrepen heeft van Die Lustige Witwe, is het wel dat het ‘lustig’ moet zijn. Want dat was het gisteren (13/1) tijdens de openingsvoorstelling van een tournee. Het deed je de minder fraaie zang en niet altijd boeiende regie vergeten.

Christian Gerhaher is zonder meer één van de mooiste baritons die ik ken. Zijn stem is hemels; puur goud in de strot. Wat dat betreft was het genieten tijdens de Mahler-recital die hij gisteren (12/1) in het Concertgebouw gaf. Toch trad op den duur enige verveling op.

Aan de lijst van cd’s en dvd’s van Tristan und Isolde voegde Opus Arte er onlangs weer één toe. Een regie van Christoph Marthaler uit Bayreuth. Irritant en saai, schrijft Basia Jaworski. Ze legt de uitgave naast zes andere Tristans.