Als we Opera Rara toch niet hadden… Opera Rara klopt het stof van vergeten operarepertoire uit de negentiende eeuw. Zo ook Virginia van Saverio Mercadante, dat de organisatie onlangs op plaat zette. Chapeau voor het feit dat ze die interessante opera hebben gekozen en een dubbele chapeau voor de prachtige uitvoering.

Mauricio Fernández heet dan wel officieel ‘casting director’ van de ZaterdagMatinee, maar in werkelijkheid is hij een manusje-van-alles. Naast het casten moet hij heel wat kunst- en vliegwerk vertonen om telkens een seizoen in elkaar te draaien. Voor 2009/2010 staan er zes bijzondere opera’s op het programma, ieder met hun eigen verhaal.

Willy Deckers La Traviata lijkt op het eerste gezicht een kale boel. Maar juist door het toneelbeeld te minimaliseren tot enkele krachtige symbolen, verrijkt de regisseur Verdi’s opera met een intense diepgang, gedragen door een geweldige Violetta en Alfredo.

In zekere zin was de opvoering van P.C. Hoofts Granida gisteravond (6/4) in de Stadsschouwburg in Amsterdam een unicum. Zeventiende-eeuws Nederlands muziektheater, dat zie je niet vaak. Stichting Ipermestra maakte er een knappe productie van. Het predikaat ‘opera’ is echter misleidend.

Het New London Consort rekte Dido and Aeneas op tot een avondvullende opera en liet het resultaat gisteren in het Concertgebouw horen. Maar de solisten lieten het afweten en van de respectabele prestatie van koor en ensemble alleen kan een opera nu eenmaal niet leven. Purcell had een prachtig uitgevoerde ‘gewone’ Dido waarschijnlijk meer gewaardeerd op z’n verjaardag.