Verdi al fresco. Dat biedt Zwitserland deze zomer op vele plaatsen. De opmaat is een poëtische uitvoering van Attila in de prachtige, barokke Klosterhof van St. Gallen. Een avond met hoge theaterkwaliteit. Openluchtopera hoeft niet kitscherig te zijn.

Het Holland Festival bracht werk van componist Rob Zuidam in een double bill van bestaand en gloednieuw werk. Zijn Troparion weerspiegelde hoop en weemoed, in Suster Bertken ging het over opoffering tot aan de dood.

Verdi’s zelden opgevoerde opera Attila was woensdagavond in concertante vorm te zien in de Berliner Philharmonie. Hoewel niet het meest inspirerende werk van de Italiaanse componist, kreeg de productie van de Deutsche Oper Berlin het publiek een paar maal op de stoelen. Vooral dankzij invaller Roberto Tagliavini en sopraan Liudmyla Monastyrska.

Een herneming van Candide door de Vlaamse Opera in Antwerpen, dat is net wat de door een lang seizoen vermoeide operaliefhebber nodig heeft. Regisseur Nigel Lowery maakt het zijn publiek niet moeilijk: het blijft licht, met humor en ironie, en er wordt meer dan uitstekend gezongen.

Veni vidi vici. Plácido Domingo had het na donderdagavond kunnen zeggen. De uitverkochte Ziggo Dome (ja, u leest het goed, de enorme zaal was vol!) ging los als was het een popconcert. Terecht. Al is de maestro de jongste niet meer, zijn stem wil niets van ouder worden weten.