Nog voordat sopraan Juliane Banse haar recital in het Muziekgebouw aan ‘t IJ begon, afgelopen donderdag, kondigde ze aan dat zij en haar bleke pianobegeleider Martin Helmchen last hadden van de griep. Ze hoestte wat tussendoor en soms klonken de liederen van Schubert en Wolf geforceerd. Maar het ging goed.

Vrijdagavond presenteerde het Koninklijk Concertgebouworkest in het kader van de 200e verjaardag van Richard Wagner een concertante versie van Der fliegende Holländer. Het orkest had het groots aangepakt, met een zestal grote vocale namen en de jonge, succesvolle dirigent Andris Nelsons. Helaas was het resultaat teleurstellend.

Ik draag Opera Zuid een warm hart toe. Met weinig middelen heeft het gezelschap de meest fantastische producties gebracht: Faust, Kát’a Kabanová, Madama Butterfly… Helaas valt de nieuwe Tosca van het gezelschap niet in die categorie.

Dulce Rosa, een gloednieuwe opera van Lee Holdridge, beleefde vrijdagavond 17 mei zijn wereldpremière op de Broad Stage in Santa Monica, Californië. De pucciniaanse opera, geproduceerd door de Los Angeles Opera, wist met zijn melodische kracht en prachtige zang alleszins te bekoren.

Gedurende het jubileumjaar van het Koninklijk Concertgebouw in Amsterdam wordt steeds een ander decennium belicht. Woensdagavond werden de dertiger jaren gerepresenteerd met de Dreigroschenoper van Brecht en Weill, door theaterkoor Dario Fo en Asko|Schönberg. Er klonk mooie muziek en prima zang, maar de enscenering was niet ideaal.