Gedurende het jubileumjaar van het Koninklijk Concertgebouw in Amsterdam wordt steeds een ander decennium belicht. Woensdagavond werden de dertiger jaren gerepresenteerd met de Dreigroschenoper van Brecht en Weill, door theaterkoor Dario Fo en Asko|Schönberg. Er klonk mooie muziek en prima zang, maar de enscenering was niet ideaal.

Enkele weken na haar fraaie vertolking van Purcells Dido stond Carolyn Sampson dinsdag weer in het Concertgebouw, nu met een andere geliefde barokklassieker: Pergolesi’s Stabat Mater. De sopraan maakte opnieuw indruk, maar de meeste ontroering wekte de jonge countertenor Terry Wey.

Met ontregelend, confronterend muziektheater geeft de Vlaamse theatermaker Jan Fabre in Tragedy of a Friendship een eigen blik op het oeuvre van de jarige Richard Wagner. Rauw en indringend toont hij wat er onder het werk van de componist zit.

Voor een echt songfestival moest men afgelopen weekend in Londen zijn, bij het Royal Opera House. Op vrijdagavond stond daar Rossini’s La donna del lago op de planken. Een vocaal festijn met topoptredens van Daniela Barcellona, Michael Spyres, Juan Diego Flórez en Joyce DiDonato.

De Vocale Serie II van het Concertgebouw werd dinsdagavond op nogal atypische wijze afgesloten. Niet één maar vier zangers en niet één maar twee pianisten traden aan voor een contrastrijke, enerverende ‘Schubertiade’. Eén van de verfrissendste recitals die ik de afgelopen jaren gehoord heb.