De Nederlandse Opera en Het Muziektheater zetten deze dagen de deuren open voor muziektheater dat weliswaar ook ‘opera’ heet, maar behoorlijk veraf staat van wat de westerse oren en ogen gewend zijn. De leerlingen en docenten van de Beijing Opera School verbluffen met hun in oeroude tradities gewortelde vaardigheden, maar de voorstelling vertelt weinig verhaal.

Het jarige Anima Eterna toert samen met Collegium Vocale en solisten rond met een avond vol Mozart, met werken uit diens jonge jaren en uit de weken net voor zijn dood in 1791. De ensembles en de solisten cijferden zichzelf zoveel mogelijk weg om de muziek alle ruimte te geven. Zo kwam er vitaal leven in het laatste werk van Mozart: zijn requiem.

De Vlaamse Opera heeft de onbekende Donizetti-opera Le Duc d’Albe weer helemaal op de kaart gezet. Het operahuis groef het onafgemaakte origineel op, liet Giorgio Battistelli de partituur voltooien en gaf het werk een glanzende première.

Vanonder smeulende puinhopen bloeien aarzelend stemmen op. Is het Troje, dat daar in as is gelegd? Is het Carthago, dat zucht onder de kwade wil van een volk van tovenaars en heksen? Nee, het is Henry Purcells Dido and Aeneas, dat ten onder is gegaan aan de vernieuwingsdrift van Holland Opera.

Schotser kun je het niet krijgen. De nieuwe Lucia di Lammermoor van de Nationale Reisopera is letterlijk in kilt gestoken. Visueel een knap staaltje werk. Helaas gaat de Schotse ruit niet gepaard met theatrale en vocale diepgang.