Uitmuntendheid is eerder regel dan uitzondering bij de ZaterdagMatinee. Toch zat ik vandaag weer aan mijn stoel genageld van ontzag, tijdens de concertante uitvoering van La damnation de Faust. Koor en orkest bewezen zich opnieuw als parels in operaland en de rollen waren ronduit subliem bezet.

Met veel spektakel ging de opera Legende van Peter-Jan Wagemans gisteravond in scenische wereldpremière. Het spektakel was zeker onderhoudend, maar veel dieper dan dat ging het niet. Het was mij te absurd.

Met verve opende mezzosopraan Christianne Stotijn gisteravond het Rusland Festival van het Concertgebouw. Haar recital met liederen van Tsjaikovski, Sjostakovitsj en Rachmaninoff kwam aan expressie niets tekort.

Een goede uitvoering van Die Fledermaus vereist in mijn optiek theater vol vaart en humor en een bruisend orkest. De Fledermaus van Internationale Opera Producties kwam niet vooruit, oogstte weinig lachers en moest het de hele avond met een ingeblikt orkest doen. U begrijpt de conclusie.

Zürich is voor Cecilia Bartoli een thuis, maar in operaproducties treedt ze er nog maar zelden op. Dat maakt haar optreden in Le Comte Ory een bijzondere gebeurtenis. Het Zürchner operahuis kan weer een meesterwerk bijschrijven in haar rijke Rossini-repertoire.