In het Concertgebouw ging gisteravond het licht uit. Met de pikzwarte veertiende symfonie van Sjostakovitj liet het Mariinski-orkest van Valery Gergiev de dood horen. De dood zonder hoop, de dood als het niets. Zeer intens gespeeld en formidabel gezongen.

Op 31 januari werd de opera Francesca da Rimini van Zandonai voor het eerst opgevoerd in Parijs, in de Opéra Bastille. De geweldige cast onder aanvoering van Svetla Vassileva en Roberto Alagna kon zeker aan de hoge verwachtingen voldoen. Regisseur Giancarlo del Monaco moest het echter met een stortvloed aan boe’s bekopen.

Ze heeft Dido al onnoemelijk vaak gezongen, maar toch vertolkte Sarah Connolly de rol gistermiddag in het Concertgebouw zonder een spoor van routine. Samen met een prima orkest en koor en een goed bezette cast om haar heen, zorgde ze voor een mooie Dido and Aeneas.

Uitmuntendheid is eerder regel dan uitzondering bij de ZaterdagMatinee. Toch zat ik vandaag weer aan mijn stoel genageld van ontzag, tijdens de concertante uitvoering van La damnation de Faust. Koor en orkest bewezen zich opnieuw als parels in operaland en de rollen waren ronduit subliem bezet.

Met veel spektakel ging de opera Legende van Peter-Jan Wagemans gisteravond in scenische wereldpremière. Het spektakel was zeker onderhoudend, maar veel dieper dan dat ging het niet. Het was mij te absurd.