Barokopera Amsterdam heeft haar tienjarig jubileum afgetrapt met een Mozart-meesterwerk in kameroperaformaat: Le nozze di Figaro, maar dan als eigentijds muziektheater. Het idee is leuk, maar door een gebrek aan vaart en muzikale kracht kan het me niet overtuigen.

Wie bij opera denkt aan een stoffig gebeuren, moet de memoires van Giovanni Pacini eens lezen. De spontane, geestige verhalen van de tijdgenoot van Rossini schetsen een totaal ander beeld. Fluitconcerten, euforische ovaties, wraakacties: dat waren nog eens tijden. Toen was opera nog populair. Toen zat het publiek nog op de troon.

Aan enthousiasme en plezier geen gebrek in de productie van L’elisir d’amore van de Dutch National Opera Academy. Een talentvolle cast en een levendig koor schotelen je een avondje luchtig vermaak voor. Echte ‘commedia dell’arte’. Muzikaal heeft het wat ruwe randjes, maar evenzeer diverse fraaie passages. Een prima productie dus.

De Nederlandse Opera heeft haar productie van Het Sluwe Vosje uit 2006 prachtig in reprise gebracht. De amuserende regie en kleurrijke decors en kostuums zorgen voor een heerlijk schouwspel, door maestro Lawrence Renes voorzien van een expressieve muzikale uitvoering.

Hij kwam op, brak in een mum het ijs, deed in geuren en kleuren zijn verhaal en ging gezegevierd weer af. Bariton Florian Boesch toonde zich gisteravond in het Muziekgebouw aan ’t IJ een echte entertainer. Bij hem niet al te veel diepgang en zeker geen steriel stilisme. Gewoon een lekkere avond liederenzang.