Drie countertenoren in één concert: een unieke gebeurtenis. Althans, zo luidde de met superlatieven doorspekte aankondiging. Naar mijn beleving werd er echter maar weinig van waargemaakt, gisteravond in het Concertgebouw. Alleen Brian Asawa presteerde behoorlijk.

Een monotone hertog, een Gilda zonder hoogte en een Rigoletto zonder nuance: de nieuwste productie van Internationale Opera Producties viel mij helaas nogal tegen. De redder van de avond: Plamen Kumpikov als een onvergetelijke Sparafucile.

De Staatsopera van Tatarstan hijst Il Trovatore in haar nieuwe productie in een Keltisch jasje. Erg veel voegt het niet toe aan de opera van Verdi, maar gelukkig krijgen de zangers veel ruimte om hun kunnen te tonen. Vlagen van wonderschone zang zijn het resultaat.

Iván Fischer zwaaide gisteravond met ferme hand het stokje over het Concertgebouworkest in een fascinerende operacombi: voor de pauze een stukje Lohengrin, na de pauze Bartóks Blauwbaard. Zijn directie liet Camilla Nylund en Robert Dean Smith glanzen, Ildikó Komlósi en Balint Szabo werd het echter knap lastig gemaakt.

Met een jubileumproductie van Monteverdi’s Orfeo liet Opera Studio Nederland dinsdag en woensdag horen wat het in huis heeft. En dat is niet niks. De twaalfkoppige cast bestond, zonder uitzondering, uit knappe, unieke zangers, met in de titelrol een zeer overtuigende Martijn Cornet. Zo vier je feest.