Vorige week voerde de Metropolitan Opera in New York voor het eerst in meer dan een eeuw Ambroise Thomas’ Hamlet weer uit. Die lange afwezigheid verbaast me niet. De opera kon maar matig interesseren. De rollen waren echter sterk gecast, tot aan de kleinste toe.

Het hád een fraaie uitvoering van een pracht van een opera kunnen worden, de La Bohème van Internationale Opera Producties. Het wérd echter een ontzielde vertoning. Aan de cast lag het niet, het was de regisseur die op kille, goedkope wijze Puccini uitkleedde.

Alle ogen in de Lucia di Lammermoor van de Deutsche Oper Berlin waren deze week gericht op Diana Damrau. Maar de populaire Duitse zangeres moest door ziekte afhaken. Haar vervangster viel tegen. Wel was er een goed optreden van Roberto Alagna.

Hoe konden we Korngold ooit vergeten? Die vraag werd lied na lied steviger onder je neus gewreven tijdens de Korngold-avond van de Stichting 20ste-eeuwse Lied in het Concertgebouw gisteravond (22/3). Op ontroerende én ontspannende wijze werd een tipje van de sluier over Korngolds wonderschone repertoire gelicht.

Het is lachen geblazen met La Cenerentola van de Nationale Reisopera. Regisseur Michiel Dijkema geeft met de geestdrift van een adhd’er een voorstelling waarin niets te dol of te dwaas is. Helaas is er van die overvloed aan energie weinig terug te horen in de muziek.