Op papier zag de woensdagavond (10/3) in het Concertgebouw er schitterend uit: een nieuw werk van Golijov en een optreden van Dawn Upshaw. Als dat geen garantie was voor een avondje puur muzikaal plezier… Maar helaas, het concert viel op bijna alle fronten tegen.

Met uitstekende solisten en vermakelijke decors heeft Opera Zuid een Hans en Grietje van hoog niveau op het toneel gezet. Jammer dat de regisseur het verhaal ingewikkelder maakte dan het is. Dat is nu precies wat een sprookje niet nodig heeft.

Niet één, maar twee opera’s op een avond. En dan ook nog eens twee hele indringende. De Nederlandse Opera verwent haar publiek flink met het tweeluik Il prigioniero/Hertog Blauwbaards burcht. Een productie die je weer even herinnert waarom opera zo’n geweldige kunstvorm is.

Meestal zijn het de traditionalisten die bij de Metropolitan Opera in New York de boe’s verzorgen bij nieuwe producties. Maar na de première van Pierre Audi’s productie van Attila werd er juist geboed omdat de productie te gedateerd was in plaats van te modern.

Ook grote operahuizen als die in Zürich kunnen fouten begaan. De huidige Tosca-productie met Magee, Farina en Hampson in de hoofdrollen is de moeite van het bezoeken niet waard. Enkel de spannende directie van Nello Santi en de Scarpia van Hampson kunnen enigszins bekoren.