In Hongarije noemt men het ‘up in heaven’: de laagste rangen boven in het theater. Een plek waar de klanken in al hun glorie als een damp naar optrekken om daar de echte, de diehard muziekliefhebbers te verwennen. Maar is het er werkelijk zo hemels? Een proeve van bekwaamheid in Het Muziektheater: hoe laag is de laagste rang?

In de regelmatig terugkerende rubriek ‘Opera over de grens’ worden belangrijke premières die onlangs in internationale operahuizen plaatsvonden op een rijtje gezet. Deze keer Assassinio nella cattedrale in Milaan, Falstaff in Glyndebourne en een Mascagni-gala in Berlijn.

Ophelia staat aangemerkt als één van de topvoorstellingen van Operadagen Rotterdam, maar om eerlijk te zijn: de monoloog van Cora Burggraaf lijkt in niets op een opera. Dat zegt overigens niets over de uitvoeringskwaliteit, want die is prima. Beklemmend zelfs.

Krachtig en groots. Zo ‘debuteerde’ de Stanislavsky Opera Company in Nederland met Madama Butterfly. Je werd helemaal meegezogen in Puccini’s dramatiek. Keerzijde was wel dat het naïeve, 15-jarige bruidje dat Butterfly eigenlijk is, minder uit de verf kwam in de productie.

De zang was van uitstekend niveau, het orkest speelde puntig en fraai getimed en het flexibele decor was vermakelijk. Toch miste er iets aan de Falstaff van Opera Zuid. De echte humor bleef achterwege omdat Falstaff zelf te gepolijst was. Anders gezegd: waar was het zwijn?